Blog Maike - Dokters lunchen niet

Sommige artsen halen werkelijk het bloed onder mijn nagels vandaan. Ongetwijfeld hebben artsen dat ook bij bepaalde coassistenten, zo ongeïnteresseerd en laks als sommigen van ons af en toe kunnen zijn.

Maar zoals bepaalde artsen minachtend kunnen doen tegen coassistenten slaat werkelijk alles! Ik vraag me af of deze artsen niet meer weten hoe het was om allemaal over één kam geschoren te worden en bij voorbaat als een domme gans die nergens zin in heeft te worden behandeld. Ik bedoel: ik ben niet dom, ik ben bereid om de handen uit de mouwen te steken, blijf -als ik het naar mijn zin heb- langer dan verplicht, en als ik ook maar enigszins intellectueel gestimuleerd word, stel ik ook nog interessante vragen waar zo nu en dan diepgaande discussies uit voortvloeien waar je heel wat van kunt leren. Maar als ik door een arts alleen maar afgewezen word, vergaat de zin mij behoorlijk. Dus als ik als beginnend co-schaapje onwennig en onzeker de OK in loop en vraag of ik mee mag lopen, vind ik dat ik al best wat credits mag krijgen voor het feit dat ik überhaupt gekomen ben, aangezien ze toch nooit weten dat je komt, daar negen van de tien keer geïrriteerd op reageren en het je niet in dank afnemen dát je bent gekomen, je vaak vrij weinig kunt zien van de operatie en je toch meer dan genoeg te doen hebt voor bijvoorbeeld je stageverslag!

Als ik dus tijdens mijn co-schap KNO de OK in loop en vraag of ik mee mag kijken, wordt er natuurlijk wederom geïrriteerd gereageerd door de arts. Is mijn ochtendprogramma soms zo uitgelopen dat ik er nu pas ben? *hee, ze weten blijkbaar dat ik kom!* Natuurlijk is mijn ochtendprogramma niet uitgelopen, maar ik heb eerst geluncht en wist daarna niet waar ik moest zijn, bovendien stond er geen begintijd bij de middag-OK op mijn rooster. Dit eerlijk zeggen tegen de arts lijkt mij het beste idee, maar op het moment dat ik het zeg krijg ik er al spijt van. Hij fronst. “Dokters lunchen niet!”, zegt hij resoluut. “Je had meteen moeten komen”. Ik herinner me ineens zijn uitspraak tegen mijn mede-co toen deze te laat kwam op de grote visite: “Dokters komen niet te laat”. Met een mengeling van walging en verbazing kijk ik hem aan. Daarvan is hij helaas niet onder de indruk, want hij gaat snel verder met waar hij mee bezig was, zonder verder nog aandacht aan mij te besteden. Maar mijn bloed begint te koken. Dokters lunchen niet??? Sorry hoor, maar welke dokter stimuleert nou dat er niet gegeten wordt? Wordt ons coassistenten niet op het hart gedrukt voldoende te eten en te drinken, zeker voor OK, zodat je niet van je stokje gaat? Probeert hij mij nou een soort van ‘wijze lessen’ over het dokter-zijn bij te brengen ofzo, met z’n dokters-doen-dit-niet en dokters-doen-dat-niet? Wat een vreselijke arrogante kwal! Dat hij de rest van de OK alleen maar praat over zijn golfprestaties en vreselijke verbouwing in zijn nieuwe huis (waar hij zelf ongetwijfeld geen vinger voor uitsteekt) bevestigt mijn beeld alleen maar. Bah, ik wil alleen nog maar weg, of een enorme preek geven over respect voor de medemens, maar ik doe het niet. Het probleem met dit soort artsen is namelijk dat het goed mogelijk is dat ze je ooit nog eens moeten beoordelen. Ik hou me dus gedeisd, bied zelfs -met de grootst mogelijke innerlijke strijd- mijn excuses aan, en doe net alsof ik het allemaal reuze interessant vind, ook al kan ik niets zien van de hele operatie.

De week daarna moet ik weer na de OK. Met lood in mijn schoenen ga ik, direct na het ochtendprogramma, onderweg mijn lunch verorberend, ernaartoe. Bij binnenkomst stelt de OK-assistente de arts aan mij voor, en ik lijk het lot niet aan mijn zijde te hebben: het is weer dezelfde arts. Hij onderbreekt haar en zegt dat ik wel weet wie hij is. “Ik heb tenslotte een reputatie opgebouwd onder de coassistenten. Op de poli kiezen ze mij altijd het laatste uit om mee mee te lopen”. Ik zeg niets, zou niet weten wat, zonder óf heel gemeen óf heel slijmerig over te komen. Maar het is maar goed dat ik een OK-kapje op heb om mijn grote grijns te verbergen. Het is je verdiende loon, kwal!

Maike

Meer Blogs van Maike