Blog Maike - Chirurgie: live anatomie

Chirurgie is een coschap waarin alle stereotype verhalen over de coschappen waar worden.

In het perifere ziekenhuis waar ik meeloop word je per week gekoppeld aan een chirurg, met wie je de hele week optrekt. Een waarschuwing voor de beginnende coassistent: chirurgen lopen hard! Als een gek ren ik erachteraan, terwijl ik net doe alsof dit ook míjn normale loop-tempo is. Als de chirurgen even niet kijken trek ik stiekem een klein sprintje om hen bij te houden. Maar even zo vaak raak ik hen kwijt, lopen ze gewoon te hard, zijn plotseling om een hoekje verdwenen. Dan kan ik alles aflopen om te vragen waar hij of zij is, en kijkt ieder-een me een klein beetje medelijdend aan. Soms denk ik wel eens dat ze het expres doen: kunnen ze lachen.

Ik begin om twintig voor acht, ik ben klaar tussen half zes en zeven. Thuis moet ik nog patiëntverslagen en andere opdrachten maken. Oftewel: zeg je sociale leven en je baantje maar af, want tijdens chirurgie heb je het niet alleen superdruk, maar ben je ook nog eens echt moe als je wel een keer tijd voor jezelf hebt. Tot overmaat van ramp woon ik bij een hospita bij wie ik me allesbehalve welkom voel, dus ik vermijd het zoveel mogelijk om thuis te zijn. Regelmatig eet ik ’s avonds in het ziekenhuis en werk daarna nog tot een uur of negen in het ziekenhuis door aan de computer. Gelukkig zijn er meerdere coassistenten in dit ziekenhuis, en is het dus wel gezellig.

Ondanks alle mindere kanten is de chirurgie bijzonder interessant, met name voor liefhebbers van het live aanschouwen van de anatomie en fysiologie. Sommige ok’s maken een hoop goed. Want hoewel ik vaak afdwaal met mijn gedachten, sta ik dikwijls ook met open mond te kijken.

Volledig gebiologeerd heb ik bijvoorbeeld, intussen met mijn hele gewicht en kramp in mijn armen een haak omhoog houdend, de samentrekkingen van de darm aanschouwd. Ik kreeg een flashback naar mijn eerste jaar, waarin ik Guyton helemaal heb uitgeplozen over de verschillende peristaltische bewegingen van de darm. Toen dacht ik: het zal allemaal wel. Maar nu stond ik erbij en keek ernaar, zag het gewoon gebeuren, precies zoals het staat beschreven. Darmen liggen niet stil, die zijn constant in beweging, zelfs als de buik openligt! Ook heb ik gefascineerd staan kijken toen tijdens een mastectomie de m. pectoralis major volledig blootlag, en deze zich door de diathermische elektrische stootjes steeds een stukje samentrok. Werkelijk machtig mooi om te aanschouwen hoe een spier samentrekt in een levend mens.

Dat de borst van dit levende mens alleen nog maar aan een beetje fascie en wat vet vast-hing, en even later als een homp vlees bij de slager, met tepel en al in een emmer lag, bracht me weer met beide benen op de grond. Deze borst is van een vrouw, die nu met nog maar één borst door het leven moet. 

De chirurgie is dus ook een coschap voor mensen die tegen de mindere kanten van het leven kunnen. Want hoewel ik heel wat tranen van geluk heb gezien, zag ik er ook veel van verdriet. En ondanks de nodige zelftraining ben ik er nog altijd niet in geslaagd afstand te houden.

Alles bij elkaar weet ik nu dat ik nooit chirurg zal worden, terwijl ik met dat idee wel genees-kunde ben gaan doen. Maar hoewel het een enorm interessant vak is:  doe mij maar gewoon een leuk sociaal leven…

Maike

Meer blogs van Maike