Blog Maike - Afstand houden

Bij mijn co-schap interne blijkt de dagelijkse ziekenhuispraktijk bij lange na niet te lijken op de situaties die geschetst worden in tv-series als ER of Greys Anatomy. McDreamy’s en/of mcSteamy’s zijn in geen velden of wegen te bekennen, en ook dr Cloony heb ik niet kunnen ontdekken.

De SEH is lang niet zo spectaculair als je in eerste instantie zou verwachten: de meeste tijd wordt tikkend achter de computer doorgebracht. De uitgebreide anamnese kost me gemiddeld drie kwartier en het lichamelijk onderzoek vervolgens nog een kwartier. Bijna standaard loop ik een half uur uit op de poli, als het niet meer is. Ik begin om 8 uur, prop tussen de middag snel mijn boterhammen naar binnen en ga gemiddeld ergens tussen 6 en 7 uur naar huis. En ik zie veel terminale patiënten, mooie mensen met een verhaal dat geen lang en gelukkig einde heeft. Het is moeilijk je niet aan sommige mensen te binden, maar je moet leren afstand te houden als je niet onderdoor wil gaan aan de geneeskunde. Een leerproces wat nogal wat voeten in de aarde blijkt te hebben…

Ik mag de eerste 2 weken wennen op de afdeling algemene interne, waar meneer de Vries ligt. Hij ligt er omdat er op de afdeling MDL geen plaats is, en tijdens de visite wordt door ons aan hem dan ook geen aandacht besteed. Maar ik kan mijn ogen niet van hem afhouden. Hij is een patiënt van de huisarts waarmee ik in jaar 3 mee liep, en ik ben een aantal keer bij hem thuis geweest. Hij is vaak ziek. Zijn vrouw weet echter altijd de aandacht op zichzelf te vestigen. Zij moet immers voor hem zorgen, en dat is zo moeilijk voor haar, want zij heeft namelijk ook een pijntje aan haar teen, of een verkoudheidje, of iets anders. Hij is zo’n grote last! Tijdens haar klaagzang over hem keek ik hem soms aan. Onderuitgezakt zat hij dan in zijn stoel, een zielig hoopje mens, klein, dun, weerloos voor zijn zeurende vrouw. Ik heb hem nooit iets horen zeggen.

En nu ligt hij in het ziekenhuis, een nog veel zieliger hoopje mens. Hij rilt en kijkt ons hoopvol maar met angst in zijn ogen aan. Wij lopen er voorbij zonder aandacht aan hem te besteden, maar ik geef hem een medelevende blik. Voor zover hij daar iets aan heeft. Tijdens mijn tijd op de afdeling mag hij op den duur naar huis, maar ik ben niet blij voor hem.

In de weken daaropvolgend denk ik niet aan hem, totdat ik op een middag op de EHBO zie dat hij daar weer ligt. Het gaat weer slechter en hij wordt weer opgenomen. Ik werp stiekem een blik naar binnen en zie hem daar liggen, zuurstofkapje over zijn mond, onder de dekens nauwelijks meer dan vel en been. En dezelfde angstige blik in zijn ogen.

Hij verdwijnt weer ergens op een afdeling en ik ga steeds verder in mijn co-schap. Ik leer enorm veel, over geneeskunde maar ook over mezelf. Ik zie ontzettend veel patiënten, die ik vervolgens nooit meer terugzie en waarvan ik me afvraag wat er van ze is geworden. En sommige patiënten blijven echt hangen in mijn gedachten, zoals de vrouw waarvan ik de hand vastpak terwijl ze een drain in haar thorax krijgt en die daar vervolgens heel dankbaar gebruik van maakt, de Marokkaanse man met TBC die bij toeval in het ziekenhuis komt en vervolgens voor een aantal weken in de isolatie moet en zo’n enorm lieve, maar zielige blik heeft, of de 90-jarige vrouw die, na een nacht op sterven te hebben gelegen en afscheid te hebben genomen van haar familie, 2 weken later gezond het ziekenhuis verlaat. Maar meneer de Vries blijft nog het meest hangen van allemaal. De aanblik van deze hopeloze man blijft op mijn netvlies gebrand.

In de laatste 2 weken van mijn co-schap loop ik diensten mee op de EHBO. De avonden en weekenden in het ziekenhuis zijn bijzonder: er heerst een bepaalde rust, alhoewel er nauwelijks minder patiënten te zien zijn.

Op de laatste avond van mijn co-schap gaat de pieper van mijn begeleider af. De persoon aan de andere kant van de lijn vraagt of we naar boven willen komen: meneer de Vries is overleden. Hij zegt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is, en dat is het natuurlijk ook. Maar ik moet een brok in mijn keel wegslikken.

Je moet afstand houden. Hopelijk kan ik dat nog leren.

Maike

Meer Blogs van Maike