Nieuws
2 minuten leestijd
Blog

Blog Maarten - Surinaamse tijd

Plaats een reactie

Zijn bed is leeg en opgemaakt. Ik vraag de buurmannen of zij weten waar meneer F. is gebleven. Ze kijken mij aan alsof ze willen zeggen dat ík toch degene ben die dat zou moeten weten.

Het is mijn eerste week als oudste coassistent Interne geneeskunde in Suriname. Ik heb meneer F. gisteren opgenomen. Mijn derde ‘eigen’ patiënt. Een aandoenlijk oud mannetje uit het binnenland met één resterende tand in zijn openhangende mond. Zijn open hemd hing los over zijn dikke, harige buik.
Mijn anamnese in het Sranantongo, de tweede taal in Suriname, was gestrand bij ati? (pijn?) en bere? (buik?). De hele zaal had op Surinaamse wijze geschaterd. Meneer F. was echter met een van pijn vertrokken gezicht naar zijn buik blijven wijzen, alsof hij duidelijk wilde maken dat hij niet een paar honderd kilometer door het binnenland had gereisd voor wat Surinaamse ‘social talk’. De buurman had zich gelukkig als tolk aangeboden. Dat hij daarbij ondanks zijn infuus zo ongeveer naast meneer F. in bed was gekropen, had ik geïnterpreteerd als een teken van zijn ijver.

Meneer F. bleek al een aantal dagen koorts, buikpijn en pijn bij het plassen te hebben en ik was na overleg met de supervisor gestart met een infuus met antibiotica en een katheter. Met een trots gevoel was ik gisteravond naar huis gefietst. Zou ik dan toch echt een dokter worden?
Nu sta ik voor een verdacht leeg bed. Stilletjes hoop ik dat de verpleging meneer F. heeft verplaatst. Ik had de voorgaande dag namelijk ook een vermiste patiënt in zijn rolstoel op het balkon aangetroffen die daar in het ochtendzonnetje was geparkeerd.

Een passerende verpleegster ziet de beginnende paniek in mijn ogen en roept: ‘Hij is gegaan, hoor. Het was gewoon zijn tijd, toch?’ De eerste dode patiënt op de vierde dag van mijn coschap! Ik had al gehoord dat er hier veel mensen overlijden, maar met dit weekgemiddelde zou ik een luguber record gaan vestigen.
Mijn meneer F in een metalen kist in het mortuarium. Zijn tijd. Niks zijn tijd! Surinaamse tijd. Nog lang geen tijd voor de eerste grafzerk op mijn persoonlijke begraafplaats!

Zijn familie is al onderweg. Zij hebben hun gezamenlijke jaarinkomens bij elkaar moeten leggen voor deze reis. Wat zouden zij wel niet denken van deze bakra datra (bleekscheet dokter) die de hele nacht lekker heeft liggen dromen over een carrière als tropenarts? Ik vlucht naar de artsenkamer en hoor nog net hoe de verpleegkundigen hun dagelijkse schuine vragen op mij afvuren. Of ik op Surinaamse billen val en of ik nog van ze gedroomd heb vannacht. Alsof er niets is gebeurd.

Terwijl de familieleden van meneer F. zich dadelijk krijsend over zijn lijk heen werpen – zo gaat dat in Suriname – zal ik visite lopen en de verpleging vragen om uitslagen die nooit zijn aangevraagd en controles die niet zijn uitgevoerd. Ik vraag mij af of ik deze maanden zelf wel ga overleven.

Maarten
                                                                    Meer blogs

beeld: Thinkstock
Suriname anamnese
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.