Blog Floor - Tasten in het duister

Vandaag loop ik met de plastisch chirurg mee tijdens het genderspreekuur. Het begint al goed: ik ben te laat. Het spreekuur is namelijk voor de verandering bij de poli van de gynaecologen, in het UMCG meer dan een kilometer lopen. De chirurg is al begonnen met de eerste patiënt, dus ik neem wijselijk even plaats in de wachtkamer. Me bewust van mijn witte jas en rood bezwete hoofd lach ik verontschuldigend naar de vrouw naast mij op het oranje bankje. 

Ik ben benieuwd naar wat mij te wachten staat deze middag. De avond ervoor heb ik de verschillende geslachtsveranderende operatietechnieken bestudeerd van man naar vrouw. Creatieve en controversiële operaties, een aparte tak van sport binnen de geneeskunde. Het is niet mogelijk om de geest aan te passen aan het lichaam, zodat het lichaam aangepast wordt aan de geest. Dit betekent snijden in een fysiek gezond lichaam en de plaatjes spreken erg tot de verbeelding, tot verbijstering van mijn mannelijke niet-geneeskunde-studerende huisgenoot.

Inmiddels zit ik op mijn vertrouwde kruk naast de plastisch chirurg en roep ik de volgende patiënte binnen. Tot mijn verbazing staat de vrouw van het oranje bankje op. Een beetje betrapt geef ik haar de hand, wederom met een rood hoofd. Samen met haar vriend komt zij vandaag voor de voorlichting over de geslachtsveranderende operatie waarbij met behulp van de zogenoemde penisinversietechniek een neovagina wordt gecreëerd. Twintig minuten later verlaat zij met een stralend hoofd, en haar vriend met een iets blekere tint, de spreekkamer.

De laatste patiënt van de dag is een 54-jarige breedgeschouderde vrouw van twee meter lang met een net iets te lage stem. Haar lengte en schoenmaat weerhouden haar niet van het dragen van flinke hakken en een net mantelpakje. Zij heeft klachten bij het plassen, de aangepaste urethra richt net iets te ver naar voren. Na het gynaecologisch onderzoek (wauw, dat ziet er dus echt heel echt uit!) verdwijnt zij in het kleine pashokje om haar mantelpakje weer aan te trekken.

En dan valt het licht uit. Wij waren op de hoogte van de noodstroomtest, die normaal gesproken een aantal seconden duurt, maar helaas springt het licht nu niet meteen aan en helaas zitten wij ook in een kamer zonder ramen. De chirurg is ook verbaasd en probeert op de tast langs mij en mijn kruk de deur te vinden. Ondertussen giechelt vanuit het pashokje de lage stem: ‘Oeh, oeeeeeh, dokter, wat - doet - u - nu?!’ Nu is het de beurt aan de chirurg voor een rood hoofd, gelukkig voor hem in het donker. Mede omdat ik mijn schaterlach niet kon onderdrukken, word ik als coassistent eropuit gestuurd om een oplossing te zoeken voor het probleem van de-half-ontklede-transgender-in-het-donkere-pashokje. Nog geen vijf minuten later sta ik met een bouwlamp de patiënte bij te lichten tijdens het aantrekken van haar panty. De chirurg krijgt nog een dikke knuffel en mevrouw verlaat de donkere spreekkamer. 

’s Avonds kijkt mijn huisgenoot op als ik in het donker thuiskom. ‘En, weer wat geleerd vandaag?’, vraagt hij. Ik denk na, ik heb inderdaad veel geleerd vandaag, maar niets daarvan is terug te vinden in Guyton of Kumar& Clark. Bevestigend knik ik naar hem. ‘Ja, je weet wel, just another day at the office.’

Floor

Meer blogs