Blog: Blijf ademen!

Samen met tien anderen zit ik met gesloten ogen op een zacht matje in een cirkel te luisteren naar de rustgevende stem van de mindfulnessdocente. ‘Volg de luchtstroom in je lichaam bij iedere ademhaling. Denk aan dat wat het eerst in je gedachten komt en ga terug naar die gebeurtenis.’ Sinds het gebeurd was in de late ochtend, kon ik nergens anders meer aan denken. Het was echt heftig, mijn eerste reanimatie…

Mijn gedachten gaan terug naar de ochtend toen ik meeliep met de arts op de spoedeisende hulp. Het was niet druk op de SEH en mijn werkzaamheden bestonden vooral uit venapuncties en infusen prikken. De kalmte werd echter bruut verstoord door een melding dat een man gecollabeerd was en per ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. Wij haastten ons naar de ‘shock room’, een ruimte waar de verpleegkundigen, de cardioloog en de anesthesioloog zich voorbereiden om de patiënt over te nemen.

Ik zie mezelf staan in de ruimte waar iedereen zich voorbereidt. De verpleegkundige vraagt aan mij of ik weet hoe ik hartmassage moet toepassen. Ik denk terug aan alle ‘basic life support’-lessen die wij hebben gekregen, en knik met zelfvertrouwen mijn hoofd. Plotseling gaat een deur open en zien we een bewusteloze oude man binnenkomen op een brancard. Een ambulancebroeder bovenop hem geeft hartmassage. De man wordt overgetild naar een ander bed en de verpleegkundige gebaart dat ik de borstcompressies moet overnemen. Met mijn handen op elkaar gestapeld reanimeer ik de patiënt op het ritme van het liedje ‘staying alive’ dat in mijn gedachten wordt afgespeeld. Na twee minuten wordt het masseren gestaakt om met de echo te checken of het hart op de juiste manier samentrekt. De zweetdruppels staan op mijn voorhoofd. Ik zie het hart bewegen op de monitor, maar de bewegingen zijn onvoldoende om het bloed rond te pompen. De borstcompressies worden vervolgd, maar nu door de verpleegkundige. We wisselen elkaar een aantal malen af, totdat het tijdstip van overlijden wordt uitgesproken.

Met gesloten ogen en in kleermakerszit worden mijn gedachten geordend. Het is triest dat deze man het leven heeft gelaten. We hebben gedaan wat we konden doen, maar het mocht niet baten. Ik merk dat ik er vrede mee heb. Misschien omdat ik hem niet persoonlijk ken en daarom afstand kan bewaren. Maar wat als het iemand zou zijn die ik ken? Ik open mijn ogen. Dat is misschien iets voor de volgende les!

Shailin

Meer publicaties in Ingezonden