Nieuws
Lucas Maillette de Buy Wenniger
2 minuten leestijd
Column

Baren is oorlog

Tot je enkels in het vruchtwater, je moet het maar leuk vinden. Deze weken vang ik ‘s nachts de zwangerschapsproducten van Alkmaar als ze hun aquatische stadium verruilen voor de kille atmosfeer. Dat gaat gepaard met hectoliters bloedverlies, veel gezucht en gesteun, en dus ook de eerdergenoemde plassen amnionvocht die op mijn hagelwitte chirurgenbroek in mijn inmiddels verminderd hagelwitte klompen flatsen. Cruijff had gelijk: baren is oorlog.



De intercity maakt vaart. Eindbestemming: Mijn Nachtdienst. Mokum, mijn natuurlijke biotoop, verruil ik wederom voor de linoleumvloeren van de verloskamers. Waarom wilde ik ook alweer naar het front? In welk moment van volslagen verstandsverbijstering heb ik hiervoor getekend?



Ik denk terug aan mijn dagen in het laboratorium. Mijn eigen cellijn, delicate dendritische cellen, die als minilijkjes aan de oppervlakte gingen drijven als ik ze niet met tedere hand verzorgde. Het eindeloos turen naar de grillige uitlopers die als stoplichten aankleurden: rood voor de celmembraan, knalgroen voor het ene molecuul waaraan ik al negen maanden onderzoek deed. DNA knippen en plakken, net de lego waarmee ik mijn halve kindertijd klungelde. De geborgenheid van het Instituut, de champagne als de groep in Nature stond.



‘Als ze nou niet doorperst, ga ik de messen slijpen!’ Mijn dagdromen vervliegen, maken abrupt plaats voor de realiteit van dokter Parmentier, de gynaecoloog. Ik kijk op de klok, 05:58. Ze is er blijkbaar klaar mee, wil - net als ik - naar bed. Anders dan ik heeft zij wél controle over het tijdstip dat de laatste barende verlost gaat worden. Als niet goedschiks, dan met een keizersnede.



Een lentezonnetje gluurt over de horizon als ook de derde baby via de bikinilijnincisie uit de baarmoeder is getrokken. De dienst zit erop, uitgeleefd stommel ik terug naar het station. Al het bloed, de kreten, de pijn. Ik voel me Erich Maria Remarque, een soldaat op verlof van de loopgraven, zweverig en vreemd ontheemd tussen de kantoortijgers die mijn trein bevolken. Natuurlijk, de patiënt levert de echte strijd, maar ook aan de andere kant van de naald leef ik mee, probeer ik steun te geven. Een meevechtende oorlogscorrespondent, nu al heimwee naar het front.



Geneeskunde is oorlog: een strijd tegen jezelf, tegen frustratie, tegen de dood die uiteindelijk altijd wint, in de laatste minuut, met een onterechte penalty. Ik houd van die strijd, schouder aan schouder met andere witte jassen of eenzaam op de hoogvlakte. Koffiedrinkend op het balkon van mijn huis, uitkijkend over de kade, denk ik over de liefde voor het leven die me elke dag weer vrolijk maakt, ook met vruchtwater in mijn sokken. Wat een geluk.



Lucas Maillette de Buy Wenniger

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.