Avonddienst is genieten

Ik word wakker van mijn jonge kat, die hard in mijn oor spint en nog even bij me onder de deken kruipt. Het is halfnegen, ik heb uitgeslapen. Op mijn gemakje doe ik de gordijnen open, pleeg een plas en zet water op voor koffie, terwijl de kat om mijn benen hangt. Ik voel haar zachte vacht tegen mijn huid. Dat dit een coschapdag is, zal je misschien verbazen.

Het zit zo: vanavond heb ik avonddienst op de Spoedeisende Hulp van drie uur ’s middags tot tien uur ’s avonds, en dat vind ik een van de heerlijkste dingen aan dit coschap. Misschien is dat raar, misschien niet, maar voor mij heeft de avonddienst een hele hoop voordelen.

Zo voelt de ochtend als een volledige vrije dag. Op eigen tempo wakker worden, ontbijten, een beetje aanrommelen in huis, een wasje draaien. Ik heb meer tijd en aandacht voor huisgenoten, katten en vriendjes. Ik kan even naar de supermarkt op een rustig tijdstip (o, wat heb ik een hekel aan file-boodschappen-doen – voor geen enkel mens goed), of een oma of opa opbellen rond het middaguur.

Daarnaast voelt het ziekenhuis als een winkel na sluitingstijd – er loopt haast niemand door de gangen, de lichten zijn gedimd en er staat geen rij voor de kledingautomaat. Het heeft iets spookachtigs, en tegelijkertijd juist iets heel rustgevends. Op de Spoed zit een handjevol aiossen en is er meestal genoeg ruimte en tijd voor verdieping in een bepaalde aandoening, of om poli voor de volgende dag voor te bereiden – naast het feit dat de casuïstiek op de Spoed gewoon hartstikke leuk en leerzaam is voor mij als derdejaars.

En dan nog zo’n fijn, praktisch voordeel: op de terugweg naar huis is er geen kip te bekennen. Normaal gesproken sta ik zo’n 40 minuten vast door de avondspits, voor een ritje dat op rustige tijdstippen maar 10 minuten duurt.

Er zal vast een moment komen dat ik avond- en nachtdiensten iets minder waardeer, of zelfs vervloek – maar tot die tijd geniet ik enorm van dit privilege, de stille doordeweekse uren, en het mystieke, donkere ziekenhuis.