Angsten van een semi-arts

‘Ik droom alleen nog maar over het ziekenhuis’, zegt mijn goede vriend Snalkman. Het is vrijdagavond en we fietsen naar een café. Snalkman is nu al negen weken semi-arts. ‘Wat droom je dan precies?’, vraag ik.

Snalkman begint over een afwijkende bloedwaarde, die hij aan het eind van de dag nog heeft ontdekt in het systeem, een kleine afwijking moet ik erbij zeggen, onbenullig haast. Deze patiënt had hij vanochtend met ontslag laten gaan, en moeiteloos lepelt Snalkman allerlei rampscenario’s op, scenario’s die stuk voor stuk eindigen met een bloedende patiënt. ‘Maar dat is toch helemaal geen droom?’ Hij hoort me niet. Snalkman is in één adem doorgegaan naar zijn volgende verhaal. Met een verhaal over een ontslagbrief die een dag te laat bij de huisarts is terechtgekomen, een vergissing waardoor zijn patiënt een dag langer in het ziekenhuis moest blijven, iets met een verpleegkundige, tientallen verhalen over dingen die hij mogelijk verkeerd heeft gedaan – hij stroomt over, zou je kunnen zeggen.

‘Ik dacht dat alles wat ik deed gecontroleerd werd, maar dat is helemaal niet zo. Dat kan toch niet de bedoeling zijn’, zegt Snalkman met een angstige blik.

Herkenbaar, denk ik nog snel – sinds ik semi-arts ben herbeleef ik ’s nachts hele gesprekken met patiënten, en zelfs gesprekken met mijn supervisor, die in de nachtelijke uren toch heel wat minder begripvol uit de hoek kan komen.

Inmiddels is Snalkman, die nu echt op dreef is, beland in een verhaal over afgelopen zaterdag, zijn vrije dag. Hij had thuis op zijn laptop ingelogd in het elektronisch patiëntendossier, op zoek naar een beetje geruststelling, en toen ontdekt dat een van zijn patiënten koorts had ontwikkeld. Vijf minuten later hing hij aan de lijn met het ziekenhuis, met de vraag of hij de dienstdoende even kon spreken. Direct op de fiets stappen is ook zo overdreven, ondanks alles is Snalkman nooit impulsief geweest.

‘Goh’, zeg ik gemoedelijk, of geschrokken, ‘je kijkt er vast naar uit om even naar het café te gaan vanavond.’

‘Inderdaad’ – hij slaat demonstratief met zijn hand op zijn schoudertas – ‘en gelukkig heb ik m’n laptop mee.’

* Gebaseerd op een waargebeurd verhaal