Nieuws
Blog

Als het einde komt

Plaats een reactie

Ongeveer een jaar geleden liep ik mee op de palliatieve afdeling van een verpleeghuis. Hoewel ik er maar een korte tijd was, denk ik er nog vaak aan terug. Ik zie dan gezichten voor me; de gezichten van de mensen die er hun laatste stukje tijd zouden doorbrengen, en de gezichten van de mensen die in die tijd hun hand zouden vasthouden. Twee gezichten in het bijzonder komen iedere keer weer terug.

Zij was eind 60, hij begin 70. Ze hadden een paar maanden geleden een nieuw huis gekocht, dat ze samen zouden gaan opknappen. Nu zij gepensioneerd was, hadden ze daar immers de tijd voor. De bouwplannen waren gemaakt en alles was tot in de details voorbereid. Zo zou er een mooie, grote keuken komen waar zij heerlijk in zou gaan koken, en hadden ze met wat pas- en meetwerk plek gevonden voor een hobbykamer voor hem. Een droomhuis, zo noemden ze het zelf.

Toen ze buikpijn kreeg, had ze daar aanvankelijk niks achter gezocht. Ze had wel vaker buikpijn, dus het zou vast vanzelf weer overgaan. Maar het ging niet over: nee, het werd juist erger. En bovendien vond hij dat ze er slecht uitzag, alsof ze was afgevallen. Dus toch maar naar de huisarts, die hen al snel doorstuurde naar het ziekenhuis. En daar bleek het helemaal mis: het was begonnen in haar eierstokken, maar inmiddels zat het eigenlijk overal.

Als ik nu aan hen terugdenk, zijn er twee beelden die naar voren komen. In het eerste beeld zie ik dat ze glimlachend haar hoofd schudt, terwijl hij zich hardop richting de arts afvraagt of de prognose misschien toch niet zo slecht is. Het was de eerste keer dan ik hen zag; hij vertelde uitgebreid hoe goed het vannacht was gegaan, en dat alles weer wat beter leek. Zij ging er niet echt tegenin: immers, wat zou dat uitmaken? Ze zei alleen maar dat hun dochter en kleindochter die dag zouden langskomen, en dat ze daar erg naar uitkeek.

Het tweede beeld is het droomhuis. Ik stel me voor dat het precies zo is geworden als zij zich hadden voorgesteld: met een hobbykamer voor hem, en een mooie, grote keuken voor haar.

In die twee beelden zit natuurlijk verdriet, maar toch ook warmte. Want wat ik van mijn tijd op de palliatieve afdeling heb geleerd, en in het bijzonder van deze twee mensen, is dat het niet per se de dood is die pijn doet, maar eerder de liefde. En dat het juist de liefde is, die mij dan zo ontroert.

Meer van Albert
levenseinde palliatieve zorg
  • Albert

    Albert zit in de master van geneeskunde, die hij combineert met promotieonderzoek. Hij schrijft over wat hem opvalt tijdens de coschappen en in de onderzoekswereld.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.