‘Alles eruit halen wat erin zit’

Hilly Mast, studieadviseur bij het UMCG, ziet de toenemende interesse in een tweede studie ook op haar spreekuur. ‘Geneeskundestudenten komen vaak in hun derde jaar informeren over een tweede studie’, vertelt ze. Volgens Mast doen studenten om verschillende redenen een extra studie. Er komen steeds meer opleidingen die interessant zijn voor geneeskundestudenten: ‘thematische en interdisciplinaire mastertrajecten in de gezondheidszorg, die vaak maar één jaar duren en waar geneeskundestudenten na hun bachelor zonder premaster kunnen instromen.’ Daarnaast denkt Mast dat de millenniumgeneratie een andere instelling heeft dan haar voorgangers en ‘alles eruit wil halen wat erin zit’. Ook keuzestress is onderdeel van de motivatie, stelt Mast. ‘Hoewel studenten overtuigd zijn van de keuze voor geneeskunde, willen ze ook opties openhouden voor de toekomst.’ Tot slot zegt ze dat studenten zich willen onderscheiden: ‘De huidige generatie is via social media gewend om zich continu te profileren en te onderscheiden. Het opbouwen van een gevarieerd cv past daarbij.’ Nikkie Meijers, studieadviseur van het Radboudumc, sluit zich bij haar collega aan. ‘De werkeloosheid onder artsen is gering, maar je krijgt niet altijd het specialisme dat je wilt. Studenten willen daarom opvallen’, legt ze uit. Er zijn ook andere redenen: ‘Studenten vinden de opleiding soms te klinisch, te praktisch en willen meer verdieping.’

‘Ik wil later een chirurg zijn die de beste zorg voor zijn patiënten organiseert, maar ook oog heeft voor het gezondheidszorgstelsel’

Ook de regeling van het collegegeld stimuleert om een tweede opleiding te doen. Als een student tegelijk staat ingeschreven voor twee studies betaalt hij maar éénmaal het wettelijk collegegeld. Besluit iemand na een paar jaar als arts werken toch nog verdieping te willen, dan moet hij het instellingscollegegeld betalen wat kan oplopen tot 20.000 euro per jaar. Meijers merkt wel dat studenten elkaar opjutten om alsmaar meer te doen, zo ook een tweede studie. ‘Als je een extra master doet omdat je graag wil bijleren, omdat je een bepaald vak superleuk of -interessant vindt, is dat hartstikke goed. Maar het moet geen moetje worden.’

Mia Wessels (24) is een van de studenten die een tweede master ging doen. Sinds 2017 studeert ze health economics, policy and law aan de Erasmusuniversiteit, maar ze staat ook nog ingeschreven voor haar master geneeskunde aan de Universiteit Utrecht. Ze koos om een idealistische reden voor een tweede studie: ‘Ik wil graag iets veranderen aan de manier waarop de gezondheidszorg nu georganiseerd is. Daarvoor moet ik het systeem van binnenuit begrijpen.’ Wessels dacht wel na over de extra schulden die ze moest maken: ‘Maar ik wilde mij niet laten belemmeren door zorgen om extra schulden. Ik wilde me laten motiveren door de nieuwe mogelijkheden. Bovendien vergroot een tweede studie je kansen op de arbeidsmarkt en daarmee de kans om je schuld te kunnen afbetalen.’

In december 2018 hoopt Bart-Jan van der Sleen (27) zijn geneeskundebul te halen aan de Rijksuniversiteit Groningen; dit jaar rondt hij ook zijn master health economics af. Eerder behaalde hij ook al een masterdiploma healthcare management (beide aan de Erasmus universiteit). Tijdens zijn bachelor twijfelde Van der Sleen even aan zijn keuze voor geneeskunde en ontwikkelde hij een interesse voor management. Dit samen leidde tot de inschrijving voor zijn tweede studie. ‘Gelukkig vond ik mijn eerste coschappen heel erg leuk en heeft dat alle twijfels weggenomen.’ Maar de tweede master beviel hem zo goed, dat hij besloot zelfs nog een derde master te gaan doen: ‘Ik kreeg de kans van de RUG en het Deventer Ziekenhuis om de studies te combineren. Daar ben ik heel dankbaar voor.’ Van der Sleen wil chirurg worden, maar kijkt ook verder: ‘Ik wil later een chirurg zijn die de beste zorg voor zijn patiënten organiseert, maar ook oog heeft voor het gezondheidszorgstelsel en de houdbaarheid hiervan. Ik denk dat de nieuwe generatie dokters niet meer aan de zijlijn wil staan om te zien wat de politiek en de zorgverzekeraars ervan bakken, maar actief haar stempel wil drukken om de gezondheidszorg goed te houden.’