Nieuws
Blog

Afblaffen en terugbijten

9 reacties

‘Er zijn al te veel mensen op deze ok.’ Ik moet de ruimte verlaten. Wat betekent dat ik bij de ok terechtkom waar nog één plek vrij is. Bij de arts waar bewust niemand zich bij heeft ingepland. De arts waarvoor ik gewaarschuwd ben door een medeco. Ik haal diep adem, zet mijn mondmasker voor en stap die ok binnen.

getty images
getty images

‘Wat is de ok-voorgeschiedenis van deze patiënt?’ vraagt de arts. ‘Dat weet ik niet’, zeg ik. Het is alsof ik haar een rode lap heb voorgehouden. Wat volgt is vijf minuten geschreeuw, waarvan de crux is dat ik belachelijk dom ben. En ik ben het deels met haar eens, ik had het antwoord moeten weten. Aan de andere kant was het mijn eerste dag op de ok en wist ik simpelweg nog niet hoe ik die het beste kon voorbereiden. Maar zelfs als ik me verkeerd heb voorbereid, kan ze me dat ook op een andere manier vertellen. Het hoeft niet ten overstaan van al mijn collega’s.

De ok-assistenten betuigen hun medelijden. ‘Trek het je niet aan, ze moet je wel hebben vandaag. Maar zo is ze bij iedereen.’ Vervolgens schreeuwt ze ook tegen de ok-assistenten: de radio staat aan, de instrumenten zijn onhandig aangegeven, et cetera, et cetera. In de pauze moet ik apart aan een tafel gaan zitten en krijg ik nog even toegesnauwd dat ik de volgende keer écht beter voorbereid moet zijn. ‘Ze is wel een goede arts’, zeggen een paar ervaren collega’s.

Enige tijd later. ‘Zo, ik ben net uitgescholden door een beruchte arts’, zegt een vriendin. ‘De andere artsen waren heel boos, want dat doet hij blijkbaar iedere keer.’ ‘O, hij was laatst ook boos op mij’, zegt een andere vriendin. ‘Ik belde hem terwijl het druk was en kon niet in drie woorden zeggen wat ik wilde.’

Als in de supermarkt de caissière je product verkeerd aanslaat, ga je dan ook schreeuwen? Als je huisgenoot je melk heeft opgedronken, is hij dan meteen waardeloos? Ik denk het niet. Doorgaans is het niet zo zwart-wit als het in het ziekenhuis wordt afgeschilderd. Gebaseerd op één ervaring word je als goede of slechte co gezien. En daar wordt dan meteen op gereageerd. 

En kom niet aan met het argument ‘zo gaat het altijd’. Als het altijd zo gaat, dan is dat juist reden om iemand erop aan te spreken. Voor de co is dat lastig, die zit in een kwetsbare positie. Maar dat iets altijd zo gaat, betekent niet dat het oké is.

Na intussen wederom door een arts gecommandeerd te zijn, heb ik de situatie besproken met mijn werkplekbegeleider. Ze was daar blij mee, want er waren al veel klachten van andere co’s binnengekomen, maar niemand durfde een naam te noemen.

De co commanderen, kleineren of uitschelden is onacceptabel. Een leerklimaat moet veilig zijn. Gelukkig zijn natuurlijk de meeste artsen niet zoals hierboven beschreven. Mijn meeste ok’s mocht ik van alles doen en betrok de arts me erbij. Mijn vriendinnen hebben een fantastisch coschap gehad, met veel artsen die hun waardering over hen uitspraken. Bij enkele artsen is disrespectvolle communicatie echter een hardnekkig probleem, dat nog te automatisch wordt geaccepteerd. Wie leert, maakt fouten, daar hoort ruimte voor te zijn. Altijd, in alle ziekenhuizen.

communicatie opleiden
  • Mette

    Mette (24) is arts-assistent psychiatrie. In haar blogs geeft ze een inkijk in haar leven als startende arts, binnen en buiten de muren van het ziekenhuis.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Henk van der Pol

    psychiater, Heerenveen

    Helaas dus niks ten goede veranderd!
    35 jaar geleden heb ik als co-assistent chirurgie vrijwel precies hetzelfde meegemaakt.
    Op dit moment voor jou wellicht een schrale troost, maar ik heb ondervonden dat dit soort negatieve ervaringen uiteindelij...k toch bijzonder leerzaam is: ze maken je volstrekt duidelijk wat je níet wilt en kunnen daarmee een belangrijke impuls zijn om je daaraan te ontworstelen en dingen op je eigen manier vorm te geven.

  • Bart

    , Semi-arts

    Ik ben het eens met Peter. Helaas heb ik mijn stages in het ziekenhuis ook nooit als een veilige leeromgeving beschouwd, hetgeen mijn lol in het bedrijven van de geneeskunde naar een minimaal niveau heeft verlaagd.

    Het is mijns inziens een verstik...kende omgeving, je moet alles (maar kunnen), maar bij gebrek aan autonomie mag je als co-assistent niks. En door moordende concurrentie en de competitieve aard van veel zorgverleners, maak je lange dagen om het lange dagen maken en kun je jezelf niet zijn, omdat dat nooit maar dan ook nooit goed genoeg is.

  • Marc

    Coassistent, Amsterdam

    Zeer herkenbaar, goed om hier aandacht aan te geven! Maar in de praktijk: wat kunnen coassistenten nu doen? We leren omgaan met ongewenst gedrag van patiënten en worden daarbij gesteund vanuit de opleiding. Maar bij ongepast gedrag van opleiders zelf...? Misschien is het tijd voor officiële richtlijnen.

  • Bettina Barmentlo

    Anios, HUIZEN

    Mette, wat goed dat je deze blog schrijft. Dit is een eeuwenoud probleem en ik vrees dat het ook nog even zo zal blijven. Dat wil echter niet zeggen dat men dan ook maar passief zijn lot moet accepteren. Ik ben zelf al co-assistent-af (nog maar een j...aar), maar ook in mijn geheugen zitten nog vers dergelijke taferelen. Ik heb mij daarom voorgenomen om zelf niet zo te doen en mijn collega's er op aan te spreken als ik zoiets tegenkom. Helaas is vooral dit laatste niet altijd makkelijk. Co-assistenen jullie zijn de artsen van later. Blijf je herinneren hoe het was om co-assistent te zijn!

  • Romy

    semi-arts, Amsterdam

    Hoi Mette,
    Helaas is het een herkenbaar verhaal. Ik ben meerdere keren slachtoffer geweest van zulke artsen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat sommige mensen slecht om kunnen gaan met stress en dat dan op anderen af reageren. Wij, co-assistenten, ...zijn een makkelijke prooi, omdat wij moeilijk iets kunnen zeggen van dit gedrag, bijvoorbeeld vanwege de angst voor een slechte beoordeling. Desondanks is het belachelijk dat deze cultuur bestaat en vraag ik mij vaak genoeg af waar het respect is gebleven voor elkaar; als collega's onder elkaar, maar ook in een arts-patiënt relatie. Dit is ook een van mijn hoofdredenen om toch buiten het ziekenhuis te gaan werken in de toekomst. Ik hoop dat jij net als ik de ambitie hebt om hier verandering in te brengen en een gezonde werk- en leeromgeving kunnen creëren. Ik heb gelukkig nu een veilige omgeving gevonden voor mijn semi-artsstage buiten het ziekenhuis, dus er is nog hoop.

  • Jessica van der Bol

    Klinisch geriater, Rotterdam

    Ik schrik van dit verhaal en ook van de reacties/ervaringen eronder. Dit gedrag door stafleden richting co-assistenten of richting wie dan ook is onacceptabel. Het hoorde vroeger niet en het hoort nu niet. Als je zo met je (toekomstige) collega’s om...gaat, ben je ongeschikt als medisch specialist. Ik vind het ook onbegrijpelijk dat andere stafleden dit gedrag accepteren van hun maatschaps/vakgroeplid.
    Co-assistenten: verenig u, meldt het overal waar het maar kan, wees niet bang en geef niet op. In een ziekenhuis werken is hartstikke leuk en dit soort ervaringen moeten niet je carrière-keuze bepalen!

  • Peter

    Co-ass, Groningen

    Zelf voel ik me op geen enkele afdeling binnen het ziekenhuis echt veilig, behalve de psychiatrie. En buiten het ziekenhuis is ook altijd prima.

    Als artsen je niet uitschreeuwen, dan kleineren ze je wel, hebben niet-kloppende vooroordelen, zijn pa...ssief agressief, of hebben onrealistische verwachtingen, Etc. Etc.

    Elke afdeling heeft er wel minstens een.

    Ik ben blij als ik voorgoed dag kan zeggen tegen de achterlijke ziekenhuiscultuur, genoeg beroepen mogelijk buiten het ziekenhuis.

    Vraag tijdens een coachap sociaal naar eens rond waarom deze artsen nu écht voor dat beroep kozen. De antwoorden zullen je niet verrassen.

  • GJ Bonte

    Neuroloog, Dalfsen

    Ik ben eigenlijk wel een beetje verbaasd, en toch ook weer niet. Blijkbaar verandert er niets met het verstrijken van de tijd. Ik zou zeggen, zie het als een hele goede motivatie om het zelf later anders te doen. Deze artsen zijn wat dit betreft verl...oren, en eigenlijk is het een teken van zwakte. Bedenk maar dat het karakter van iemand af te lezen is aan de omgang met de mensen die lager in de hiërarchie staan, niet hoe men omgaat met de hogere mensen in de hiërarchie. Het is treurig, maar het gaat voorbij!

  • Thijs

    Co-assistent, -

    Hi Mette,

    Ik word er boos van als ik dit lees. Laten we als co's maar als collega's in het algemeen afspreken dat we dit niet (meer) accepteren. Dit soort mensen zorgen voor een ongezonde en onveilige werksfeer voor hun collega's en daarmee voor h...un patiënten. En dat zou niemand moeten accepteren.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.