Yam doorloopt momenteel het laatste jaar van de coschappen, en hoopt de ongemakkelijke en soms wat pijnlijke momenten die elke co ervaart te kunnen vertalen naar bemoedigende en leuke verhalen.
Een vriendin van mij zei ooit over haar droomspecialisme: ‘Het voelt net alsof je in een warm bad glijdt.’ Als je eenmaal gevonden hebt wat je wilt doen, ga je met een helder hoofd naar de coschappen.
In de wereld van de geneeskunde kun je soms een tunnelvisie ontwikkelen. Als medisch student word je weinig blootgesteld aan andere aspecten van het leven dan het proces van het leven in een menselijk lichaam. Maar er is meer dan alleen de geneeskunst, en het kan geen kwaad om daar ook eens bij stil te staan.
Het eerste woordje dat ik leerde toen ik uit de luiers van de bachelor kwam, was ‘initiatief’. Maar hoe ik ook mijn best deed, iedereen wilde het op een andere manier. De één wil een stille co, de ander wil dat ik meer vragen stel. De één wil de status kort, de ander een uitgebreider verslag.
Als je een beetje bent zoals ik, dan heb je bewust volop genoten van je studententijd, omdat je weet dat het na de bachelor gedaan is met de pret: de coschappen beginnen. Met een mengeling van enthousiaste en angstige gevoelens zul je hiermee starten. Maar je bent er klaar voor. Nu begint het echte werk.
Het is 15.00 uur, mijn opname zit op mij te wachten. Ik loop naar zijn kamer en ga in mijn hoofd nog eens na wat ik hem allemaal moet vragen en vertellen. Als ik door de gang wandel, verander ik van de onzekere co, naar de zelfverzekerde arts in spe; ik moet nou eenmaal die rol spelen als ik wil dat de patiënt mij vertrouwt.
