Trude zit in het laatste jaar van haar SUMMA-opleiding. Naast de nodige kennis die ze als coassistent opdoet, probeert ze vooral te ontdekken wie ze is en wie ze wil worden. Enige (zelf)kritiek ontbreekt daarin niet.
Twee precies even grote peutertjes stappen m’n spreekkamer bij de huisarts binnen. Overduidelijk een tweeling. Opgeteld zijn ze een jaar of zes. Het meisje kruipt verlegen bij mama op schoot, het ventje gaat stoer midden op de behandeltafel zitten.
‘Je coschappen vormen een ideale periode om je eigen stijl te ontwikkelen’, wordt door vele deelnemers van de hiërarchische eenheid die men het ziekenhuis noemt, gezegd. Klinkt idyllisch. Ik had er bijzonder graag mee ingestemd. Maar dat lukt niet. Niet altijd, tenminste.
Die wachtkamer. Ik gun het geen enkele arts daar ooit plaats te moeten nemen. En tegelijkertijd raad ik het iedereen aan. Klinkt gek, maar ik meen het. Want daar moeten zitten, onderdeel zijn van de patiënt, meer zien dan die tien-vijftien minuten op de poli, voelen hoe het is om onzekerheid te krijgen in plaats van te geven, dat zet de dokter op z’n plaats.
Samen met de huisarts ga ik op visite bij een meneer die ouder is dan viermaal mijn eigen leeftijd. Hij woont nog zelfstandig en heeft minimale hulp van de thuiszorg. Bewonderenswaardig vind ik dat.
Met een routinematig ‘Heb je nog vragen?’ probeer ik het consult af te ronden, om daarna de hechtspullen te gaan verzamelen. ‘Nee, nee, alles goed’, zegt hij. Ik draai me om en verlaat het door gordijnen gecreëerde kamertje. ‘Eh, dokter...’
