Trude is recent afgestudeerd en werkt nu als arts-onderzoeker Kinderneurologie. Nog regelmatig blikt ze terug op haar coschap-ervaringen.
‘Ja, ze ziet niet zoveel mensen meer hè, als je niet direct in de kliniek werkt’, besluit ik m’n betoog tegen een collega aan de telefoon. Achteraf denk ik: hoeveel recht van klagen heb ik? Ik woon niet alleen, ben gezond, maak regelmatig met iemand een wandeling en start Skype, Zoom, Teams of een van de andere 25 media op als ik even wil sparren over het een of ander. En ik denk terug aan een telefoontje van een tijd geleden…
Een bacteriële infectie konden we er niet van maken, een auto-immuunfenomeen evenmin. Toch maar antibiotica, want de koorts bleef. Of ze de eerste gift alvast klaar wilde maken, vroeg ik aan de verpleegkundige, ‘toch besloten tot een kuurtje’. Vermakelijk luisterde een – voor mij onbekende – kinderarts mee. ‘Waarom een kuurtje?’, vroeg hij, met de nadruk op de laatste lettergreep. ‘We zeggen tegen jou toch ook geen doktertje?’
Hij ziet er gespannen uit, verkrampt zelfs – ik vraag of hij tegen de operatie opziet. Vast geen goede eerste vraag, ook nog eens gesloten van aard, maar dat weerhoudt hem er niet van om na een korte stilte een uitgebreid antwoord te geven.
Ik weet niet hoe jouw theorielessen eruitzagen, maar die van mij hadden ongeveer deze opbouw: symptomen – diagnose – behandeling, heel af en toe aangevuld met de prognosecijfers. Of het nou over cardiologie ging of over gynaecologie, over hematologie of over chirurgie; we begonnen met de klacht en eindigden met wat daar als dokter aan te doen.
Soms heb je van die dingen die je in totale chaos beleeft en waar je achteraf met een grote glimlach op terugkijkt. Van die dingen die alleen co’s lijken te treffen en waarin allerlei zaken op een onhandige manier samenkomen. De uitleg is summier, je eigen kennis schiettekort en alle helpers zijn net niet op de juiste plek aanwezig. Een inkijkje in het hoofd en de belevingswereld van een co.
