Ik ben Soete en ik studeer geneeskunde – in een rolstoel. Door een polyneuropathie van onbekende origine ben ik slecht ter been en worstel ik dagelijks met de gevolgen van een lichamelijke beperking. In deze blog geef ik een inkijkje in de wereld van de patiënt, maar dan vanuit het perspectief van een dokter in opleiding.
Het is 11.00 uur ’s ochtends als ik via de reguliere patiënteningang het ok-complex betreed. Ik bel aan, de deur gaat open en ik rol mijn rolstoel – ook wel ‘mijn karretje’ – naar binnen. ‘Hoi! Ik ben coassistent en ik moet via deze route het complex op. Kan ik mijn witte jas hier even ophangen?’
Het is anderhalve week geleden dat ik voor het eerst op de afdeling kwam, maar het voelt eerder als maanden. In die korte tijd heb ik al zó gruwelijk veel geleerd, dat mijn hoofd het nauwelijks bijhoudt.
Er is geen méns op aarde die het niet heeft. Pasgeborenen bezitten er nog geen halve liter van, terwijl een grote volwassen vent wel zes liter kan hebben. Het heeft de kleur van rozen, en de geur van ijzer: rara, wat is het?
Op een woensdagmiddag sta ik – of eigenlijk, zit ik in mijn rolstoel, maar ja, ‘ik sta’ is even makkelijker – bij de kassa van de plaatselijke Blokker om een fotolijst af te rekenen. De lijst is voor een poster van De Kat van Bert van der Leck en ik kijk er al tijden naar uit om hem in te lijsten en op te hangen. Net als ik mijn portemonnee erbij pak, komt er een meneer bij de kassa staan. ‘Er is boven iemand flauwgevallen, ik denk dat jullie dat wel even wilden weten?’
Zaterdagochtend, 07:00. Mijn wekker gaat. Straks om 08:30 vindt het laatste tentamen van deze tentamenperiode plaats. Het laatste van de vijf. De Utrechtse geneeskundestudenten noemen het – begrijpelijk – ook wel ‘de terrorweek’. Maar de afgelopen weken heb ik steeds geweigerd die term te gebruiken.
