Ik ben Soete en ik studeer geneeskunde – in een rolstoel. Door een polyneuropathie van onbekende origine ben ik slecht ter been en worstel ik dagelijks met de gevolgen van een lichamelijke beperking. In deze blog geef ik een inkijkje in de wereld van de patiënt, maar dan vanuit het perspectief van een dokter in opleiding.
Jaren geleden maakte mijn moeder mee dat er op de crèche waar zij werkte een baby moest worden gereanimeerd. Ik ging vaak langs bij haar werk om met de kindjes te spelen en een tosti met ze te eten. Die baby had ik vastgehouden. Ik zal haar gezicht nooit vergeten.
‘Zie je wel. Ik wist het wel! Jullie hebben een complot gevormd. Een complot tegen mij. Hoe durven jullie! Ik verdien nog een kans. Geef me nog een kans, alsjeblieft. Nog één kans.’
Ik behoor tot een kwetsbare groep. En nee, dat zeg ik niet om zielig te doen. Het is gewoon de realiteit. En dat geldt voor velen in ons koude kikkerlandje.
Soms gebruik ik het reguliere damestoilet, als het invalidentoilet niet in de buurt is, maar daar pas ik met mijn rolstoel niet in. Dus dan sta ik op, waggel naar de deur, doe hem open, kies het dichtstbijzijnde hokje en doe mijn plas. Zo ook nu. Maar al als ik kom aanrollen, staat er een jongen schaamteloos naar mij te kijken. Nee, hij is niet in gedachten verzonken. Hij is mij aan het bestuderen. Hij denkt na.
Als ik één bron van inspiratie zou moeten noemen, is het absoluut mijn opa. Als 10-jarig jongetje verzorgde hij de zieken en gewonden in een jappenkamp op Java. Hij verloor er zijn vader aan tuberculose. Terug in Nederland besloot hij: dokter, dát is wat ik worden wil.
