Maëlle is coassistent. Ze wil laten zien dat geneeskundestudenten niet alleen maar stereotyperend nachten doorhalen op koffie maar ook veel plezier maken en bijzondere dingen ervaren. Haar droom is om op missie te gaan voor artsen zonder grenzen.
Ik sta op een willekeurige maandagmiddag tegenover de operateur met het darmpakket van de patiënt in mijn handen, om de best mogelijke zichtbaarheid te creëren. De chirurg knikt tevreden als ik zeg dat ik de chirurgie waanzinnig vind.
Je ademt diep in. Gespannen blik je in de afgrond onder je. De bodem is nauwelijks in zicht, de diepte lijkt oneindig. Geen gedachten aan wijden, fluister je tegen je zelf. Kin omhoog en met volle moed vooruit. Het eindpunt is in het vizier. Stap voor stap, voetje voor voetje. Koorddansersgang. Iedere vezel in je lichaam is in opperste concentratie.
De coschappen zijn van start! Anamneses afnemen, lichamelijk onderzoek oefenen, kalm blijven bij boze simulatiepatiënten, oude kennis ophalen over referentiewaarden, differentiaaldiagnoses en medicatie… We zijn er maar druk mee tijdens het introductie-onderwijs. Wat onze week breekt, is de werkgroep over de venapunctie. Na ons jaren suf te hebben gestudeerd uit stoffige boeken, mogen we eindelijk onze handen uit de mouwen steken.
De tl-buis flikkert zwak licht in het kale kamertje. Middenin staat een bed. De kamer wordt gevuld door een gezelschap dat bestaat uit vier vrouwen. Eén van de vrouwen ligt in het bed. Op de grond heeft ze een emmer, een mes en veel handdoeken neergelegd. Ze bijt in een doek. ‘Begin maar, zorg dat je opschiet.’ Ik pak het mes. De oudste vrouw doet het licht uit en houdt de wacht. Ik zet de incisie, zoals ik dat ooit op snijzaal ook deed. In de roes aan concentratie merk ik niet hoeveel bebloede handdoeken er doorheen gaan. Ik werk zo snel als ik kan en krijg het voor elkaar: de massa is uit haar rug verwijderd. Schoon snijvlak.
Als je het niet kent is het onvindbaar. Een verstopt kantoortje aan de zijkant van een lange gang. Een paar computers en een bak met portofoons zou volstaan, maar dat is niet het enige wat er in het kantoortje te vinden is. Twee bakken gevuld met snoep en chocolaatjes (die artsen ondanks alle leefstijladviezen stiekem toch heel lekker vinden), wat kerstversieringen, een anderhalve meter lange borrelplank en een kleine geluidsbox maken de sfeer op de paar vierkante meters zonder ramen.
