Maëlle is coassistent. Ze wil laten zien dat geneeskundestudenten niet alleen maar stereotyperend nachten doorhalen op koffie maar ook veel plezier maken en bijzondere dingen ervaren. Haar droom is om op missie te gaan voor artsen zonder grenzen.
Met mijn koffie zit ik tijdens de overdracht bij te komen van de gehaaste ochtend. Ik spits mijn oren wanneer een mishandelde patiënt wordt overgedragen. Niet zomaar een patiënt, een kind. Alles in mij staat op scherp.
De dag kan niet meer stuk. Ik zit lekker in het huidige coschap en na de voortgangstoets is het mooi weer. Tijd voor een borrel op het strand. Onderweg zie ik een mail binnenkomen met informatie over het volgende coschap. ‘Welkom binnenkort op jullie coschap!’, zo luidt de eerste zin van de mail. Top, denk ik nog, zo’n enthousiast begin. De rest lees ik later wel.
Ik sta op een willekeurige maandagmiddag tegenover de operateur met het darmpakket van de patiënt in mijn handen, om de best mogelijke zichtbaarheid te creëren. De chirurg knikt tevreden als ik zeg dat ik de chirurgie waanzinnig vind.
Je ademt diep in. Gespannen blik je in de afgrond onder je. De bodem is nauwelijks in zicht, de diepte lijkt oneindig. Geen gedachten aan wijden, fluister je tegen je zelf. Kin omhoog en met volle moed vooruit. Het eindpunt is in het vizier. Stap voor stap, voetje voor voetje. Koorddansersgang. Iedere vezel in je lichaam is in opperste concentratie.
De coschappen zijn van start! Anamneses afnemen, lichamelijk onderzoek oefenen, kalm blijven bij boze simulatiepatiënten, oude kennis ophalen over referentiewaarden, differentiaaldiagnoses en medicatie… We zijn er maar druk mee tijdens het introductie-onderwijs. Wat onze week breekt, is de werkgroep over de venapunctie. Na ons jaren suf te hebben gestudeerd uit stoffige boeken, mogen we eindelijk onze handen uit de mouwen steken.
