Loes is anios Spoedeisende hulp. Ze heeft hiervoor een halfjaar op de gynaecologie gewerkt maar heeft haar droom gewijzigd en hoopt nu spoedarts te kunnen worden. Samen met haar vriendin Tess schreef zij het boek Poezenpraat. Lees het interview met hen daarover: Ludieke verhalen over seks en vagina's.
Eerder deze week las ik een interview met een bekende Nederlander die beschreef welk gevoel het maken van live-tv bij haar teweegbracht. Je kunt repeteren wat je wilt (en dat doe je ook zeker wel), maar op het moment van ‘live gaan’ is het alsof je een lange tunnel wordt ingezogen die vacuüm trekt.
Het meest verschrikkelijke wat er is: een kind gaat overlijden op de SEH, ouders moeten afscheid nemen, je ziet hoe verdriet ze verscheurt. Als versteend kijk je toe hoe ze de kamer bij elkaar huilen en schreeuwen…
Toen we een paar weken geleden met collega’s zaten te kijken naar beelden van demonstranten in Amerika die het Capitool bestormden, verklaarden we dat compleet voor gek. ‘Zoiets kan ook alleen in Amerika’, en ‘wat een gekke mensen daar zeg’. Een paar weken later blijkt dat er in Nederland ook gereld kan worden en totale chaos kan ontstaan. Verbijsterd zijn we. ‘Bizarre tijden’, zeggen we tegen elkaar.
Eind december is normaal gesproken een beetje komkommertijd in de ziekenhuizen. Tuurlijk gaat alle acute zorg altijd wel door, maar veel dokters nemen tussen kerst en oud & nieuw toch even een paar dagen vrij en poli-afspraken en operaties die niet per se op een feestdag hoeven, worden doorgeschoven naar het nieuwe jaar. Dat biedt dan vaak ook wat ruimte en tijd om rustig een beetje terug te blikken op het oude jaar.
Een poosje terug, tijdens de eerste coronagolf, zag ik een oudere man op de spoed. Destijds hadden we nog niet de sneltest tot onze beschikking, maar deze man had koorts, was aan het hoesten en voelde zich niet fit. Al met al: sterk verdacht voor corona.
