Liviu is geboren in Roemenië maar getogen in Nederland. Hij studeert nu geneeskunde in Boekarest. Voor Arts in Spe schrijft hij over zijn ervaringen aldaar en de naderende overstap van student – hij is zesdejaars – naar arts.
In Roemenië kun je bijna niets zonder auto. Dus als er plotseling iets aan de wagen scheelt, is het zaak dat zo snel mogelijk op te lossen. Een tijdje geleden was het weer zover. De garage waar ik normaal gesproken heen ga was helemaal volgeboekt, dus na een tijdje zoeken kwam ik een andere tegen die er veelbelovend uitzag.
Men leert door te onderwijzen: het motto van de faculteit Geneeskunde in Boekarest. Een stelling die geen bewijs behoeft. Iedereen die ooit heeft lesgegeven, of zelfs maar een presentatie moest geven, weet dat je een onderwerp pas begint te doorgronden als je het aan een ander uit moet leggen.
'Het kan Moeder Natuur geen moer schelen wat er met het individu gebeurt! Het enige wat haar interesseert is het overleven van de soort. Of er enige kwaliteit van leven overblijft is volslagen bijzaak. Geloof je me niet? Je hebt dan ook nooit een episiotomie verricht!'
Uit alle macht probeerde ik een stalen gezicht op te zetten. Het lukte me niet. Er volgde een korte stilte, ik deed alsof ik wat opschreef in mijn notitieboekje en herhaalde in mijn hoofd, ‘gewoon normaal kijken, gewoon verder gaan.’ De patiënt, een zachtaardige vrouw van tegen de 70, kon haar tranen inmiddels nog maar moeilijk bedwingen.
‘Soms heb je het twijfelachtige genoegen een patiënt te kunnen diagnosticeren zodra hij de spreekkamer binnenloopt’, zei de jonge kinderarts vrolijk. Ze glimlachte van oor tot oor en haar ogen glinsterden. Niet vanwege de diagnose, maar omdat ze de kans had haar coassistenten iets bijzonders te laten zien. Ze wenkte ons zonder verder iets te zeggen.
