Linda

De psychiater leerde mij te zeggen: ‘Nee, u bent niet gek. Ik denk anders over de realiteit dan u, maar u bent níét gek.’ Wacht eens even, dacht ik, als iemand in een actieve psychose al niet gek is, waarom bestaat het woord gek dan nog?

Zonder gein, de afkorting ‘drs.’ komt artsen natuurlijk gewoon goed uit omdat hij aan ‘dokter’ doet denken. Zo zie je in één oogopslag wat iemands functie is. Maar het slaat eigenlijk nergens op. Je hoort nooit hardop: ‘Doctorandus Van Doorn, uw patiënt zit klaar in de wachtkamer.’

In de geneeskundeopleiding wordt uitgebreid aandacht besteed aan empathie en het tonen daarvan. Terecht, lijkt me. Toch laat onderzoek zien dat hoe verder geneeskundestudenten en artsen in hun opleiding komen, hoe minder empathie ze hebben voor hun patiënten.

Er zijn twee soorten stille mensen. Het eerste soort wil wel wat zeggen maar durft het niet; het tweede soort heeft gewoon niks te melden. Het verschil tussen deze twee soorten is te achterhalen door toevoeging van een eenvoudig reagens, namelijk alcohol.

Ik beschouw mijzelf als een veelzijdig personage met diverse innerlijke driften, maar een gevoelsmens zou ik mezelf toch niet noemen. Lang heb ik daarover een zekere misplaatste trots gekoesterd, die denk ik deels door de volksaard is ingegeven. In het praktische Nederland kijken we neer op gevoelsmensen. Het zegt al genoeg dat er geen tegenhanger is voor het woord 'gevoelsmens' (zoals 'denkmens' of 'gedachtemens'); je hebt gevoelsmensen en je hebt gewone mensen, hier in het oneindig laagland met de trage rivieren.