Linda

Ruime tijd geleden stond ik in een niet nader te noemen ziekenhuis als coassistent op de Spoedeisende Hulp. Bij de term ‘corona’ dacht men destijds nog aan een zomers biertje, maar ook toen al was het razend druk op de SEH. De wachtkamer zat doorgaans propvol, en patiënten met minder dringende problemen moesten niet zelden een uur of vier wachten tot ze geholpen werden.

De psychiater leerde mij te zeggen: ‘Nee, u bent niet gek. Ik denk anders over de realiteit dan u, maar u bent níét gek.’ Wacht eens even, dacht ik, als iemand in een actieve psychose al niet gek is, waarom bestaat het woord gek dan nog?

Zonder gein, de afkorting ‘drs.’ komt artsen natuurlijk gewoon goed uit omdat hij aan ‘dokter’ doet denken. Zo zie je in één oogopslag wat iemands functie is. Maar het slaat eigenlijk nergens op. Je hoort nooit hardop: ‘Doctorandus Van Doorn, uw patiënt zit klaar in de wachtkamer.’

In de geneeskundeopleiding wordt uitgebreid aandacht besteed aan empathie en het tonen daarvan. Terecht, lijkt me. Toch laat onderzoek zien dat hoe verder geneeskundestudenten en artsen in hun opleiding komen, hoe minder empathie ze hebben voor hun patiënten.

Er zijn twee soorten stille mensen. Het eerste soort wil wel wat zeggen maar durft het niet; het tweede soort heeft gewoon niks te melden. Het verschil tussen deze twee soorten is te achterhalen door toevoeging van een eenvoudig reagens, namelijk alcohol.