In haar witte jas is Lieve vooral medemens. Ze is gevoelig en aandachtig in het contact met haar dierbaren, docenten en patiënten. Sinds het eerste jaar van haar studie geneeskunde schrijft ze over wat haar opvalt in dat contact en zet ze vraagtekens achter de normale ´ziekenhuisgang´ van zaken. Want daar is nog genoeg te doen aan een menswaardige benadering!
In het afgelopen jaar heb ik bijna dagelijks aan mijn ex – dat vriendje – gedacht. Maar dat zadelhoesje: geen idee meer. Terwijl het zadelhoesje al veel langer meegaat. Maar een mens, een relatie, duizenden gevoelens – van verliefdheid tot woede – zijn echt niet uit te drukken in een tijdsaanduiding.
‘Zo voelt het dus. Zo voelt het dus. Zo voelt het als het echt is.’ Ja, dat is precies wat ik me voornam toen ik aan de studie geneeskunde begon: om zoveel mogelijk ervaringen op te doen als ‘patiënt’. Om te voelen hoe het is. Zodat ik me beter kon inleven in mijn toekomstige patiënten en hen daardoor beter zou kunnen helpen.
‘Hoe erg is het?’ vraagt mijn coach vaak aan mij, wanneer mijn perfectionisme weer eens om de hoek komt kijken. ‘Hoe erg is het, als het niet perfect is?’ Eigenlijk niet heel erg, als het maar voldoende is.
Toen ik voor het eerst hoorde over het coronavirus, moest ik meteen aan mijn ene huisgenoot denken. Mijn goede vriend die slechte longen heeft en me zo dierbaar is. Laat hij het niet krijgen, was mijn eerste gedachte.
Ik kneep hard in het been van mijn studiegenootje. Getergd, dat was ik. Al twee uur lang was ik aan het kijken naar de theatervoorstelling Niemandsland door Kitty van Mil over kanker – als onderdeel van ons nieuwe curriculum. Over de arts-patiëntrelatie die bij een behandeling van kanker komt kijken.
