In haar witte jas is Lieve vooral medemens. Ze is gevoelig en aandachtig in het contact met haar dierbaren, docenten en patiënten. Sinds het eerste jaar van haar studie geneeskunde schrijft ze over wat haar opvalt in dat contact en zet ze vraagtekens achter de normale ´ziekenhuisgang´ van zaken. Want daar is nog genoeg te doen aan een menswaardige benadering!
Een mannelijke reumatoloog gaat ons inwijden in de fijne kneepjes van het lichamelijk onderzoek van de wervelkolom. Ik stel mezelf graag beschikbaar als oefenmateriaal, en daar sta ik: in mijn ondergoed in dat kleine kamertje waar de oude ramen niet eens dicht kunnen. Koud en publiekelijk.
Het was precies dezelfde donkere kamer met hetzelfde kleine babybedje op precies dezelfde gang van hetzelfde ziekenhuis. Ik was er met lood in mijn schoenen naartoe gelopen, had steeds trager de ene voet voor de andere gezet. Op datzelfde kleine kinder-ic-bedje lag een jongetje, precies dezelfde leeftijd als mijn neefje toentertijd. We spraken met de arts en de ouders terwijl we keken hoe de baby met zijn infuusslangetjes speelde. Ik vroeg hen hoe zij zich voelden en hoe ze met hun andere kindje omgingen. Er waren weinig woorden.
Samen met een paar huisgenoten loop ik in mijn zomerjurkje door het warme Montpellier, onze ogen gericht op de Franse balkonnetjes. Een tram met felgekleurde bloemetjes rijdt vlak langs ons en zorgt voor een beetje verkoeling.
Tijdens een onlinewerkgroep over buikpijn, zegt de docent dat ze de lessen van dit vak alleen maar gebruikt om spelletjes te doen. ‘Om te spelen’, oké… Er gaat een vaag vermoeden door mij heen dat dit wel eens heel erg nutteloos kan worden. Maar goed, het zou (hypothetisch gezien) wel leuk kunnen worden. Ik blijf online.
Studententijd. Vrij, bier, slap lullen. Nee, studententijd: avondklok, thee, Pickwick-vragen. ‘Wat staat er op je verlanglijstje?’. Livemuziek. Een optreden, concert of festival.
