In haar witte jas is Lieve vooral medemens. Ze is gevoelig en aandachtig in het contact met haar dierbaren, docenten en patiënten. Sinds het eerste jaar van haar studie geneeskunde schrijft ze over wat haar opvalt in dat contact en zet ze vraagtekens achter de normale ´ziekenhuisgang´ van zaken. Want daar is nog genoeg te doen aan een menswaardige benadering!
Toen ik voor het eerst hoorde over het coronavirus, moest ik meteen aan mijn ene huisgenoot denken. Mijn goede vriend die slechte longen heeft en me zo dierbaar is. Laat hij het niet krijgen, was mijn eerste gedachte.
Ik kneep hard in het been van mijn studiegenootje. Getergd, dat was ik. Al twee uur lang was ik aan het kijken naar de theatervoorstelling Niemandsland door Kitty van Mil over kanker – als onderdeel van ons nieuwe curriculum. Over de arts-patiëntrelatie die bij een behandeling van kanker komt kijken.
De statistiekdocent riep: ‘Het werkt als een tiet!’, toen hij de goede werking van een bepaald regressiemodel wilde benadrukken. Als een tiet? Zou je het echt zo uitdrukken?
Mijn moeders fysiotherapeut wist eerder dat zij zwanger was dan zijzelf. Ja, echt! 20 weken lang! Niemand gelooft dit verhaal als ik het vertel, omdat ieder mens ervanuit gaat dat je je eigen lichaam altijd het beste kent. Maar de waarheid is soms anders en pijnlijk: dan weten anderen veel meer over onszelf, dan wijzelf.
Ook al eet ik elke dag drie winterpenen om aan de 250 gram voorgeschreven groente te komen, sla ik alle koekjes bij de kopjes thee in restaurants af om niet te dik te worden en check ik altijd thuisarts.nl voordat ik de huisartsassistente bel, ben ik heus niet de ‘model’-geneeskundestudent.
