Lieve

Het was precies dezelfde donkere kamer met hetzelfde kleine babybedje op precies dezelfde gang van hetzelfde ziekenhuis. Ik was er met lood in mijn schoenen naartoe gelopen, had steeds trager de ene voet voor de andere gezet. Op datzelfde kleine kinder-ic-bedje lag een jongetje, precies dezelfde leeftijd als mijn neefje toentertijd. We spraken met de arts en de ouders terwijl we keken hoe de baby met zijn infuusslangetjes speelde. Ik vroeg hen hoe zij zich voelden en hoe ze met hun andere kindje omgingen. Er waren weinig woorden.

Samen met een paar huisgenoten loop ik in mijn zomerjurkje door het warme Montpellier, onze ogen gericht op de Franse balkonnetjes. Een tram met felgekleurde bloemetjes rijdt vlak langs ons en zorgt voor een beetje verkoeling.

Tijdens een onlinewerkgroep over buikpijn, zegt de docent dat ze de lessen van dit vak alleen maar gebruikt om spelletjes te doen. ‘Om te spelen’, oké… Er gaat een vaag vermoeden door mij heen dat dit wel eens heel erg nutteloos kan worden. Maar goed, het zou (hypothetisch gezien) wel leuk kunnen worden. Ik blijf online.

Studententijd. Vrij, bier, slap lullen. Nee, studententijd: avondklok, thee, Pickwick-vragen. ‘Wat staat er op je verlanglijstje?’. Livemuziek. Een optreden, concert of festival.

Sinds mijn vriend het vorige week uit heeft gemaakt, denk ik bij bijna bij elk woord, elke zin en elk verhaal aan hem.