Leanne van Eijsden

Bij oma in huis heerst rust en stilte. Dat kon ik wel gebruiken na afgelopen coschap. Samen zitten we in de tuin ons eigen boek te lezen. De zon schijnt en er is geen wolkje te bekennen. Jammer zeg, dat de zomer bijna voorbij is. Het is mijn favoriete jaargetijde. Ik hou van de warme dagen, waarin iedereen samen met vrienden en familie eropuit trekt. De dagen dat de parken vol liggen met picknickkleedjes en spelende kinderen. De dagen waarbij je wakker wordt en denkt: wat voor leuks zal ik vandaag eens gaan doen? Dát gevoel. Ik geniet daarvan.

Week één van mijn orthopediestage: de afdeling. Ik baal. Hoe spannend kan het zijn? Wond droog, pijn onder controle, gemobiliseerd, gepoept en geplast? Check. Patiënt klaar voor ontslag. Dit belooft een lange week te worden.

‘Welke arts geeft vandaag het onderwijs?’, vraag ik aan collega-co’s. ‘Een traumachirurg.’ Ik ga alvast nadenken waar we het over willen hebben. Fracturen? De basis hebben we ondertussen wel uitgemolken. Brandwondenopvang? Vorige week al gehad. Rampenprotocol? Wellicht wat complex. Al verder nadenkend nemen we plaats op de eerste rij stoelen van de overdrachtsruimte.

Voor één euro heb ik weer een leuke vondst bij de kringloopwinkel op de hoek van de straat. Een boek over het leven van een coassistent, geschreven door een coassistent.

‘En, weet je al wat je later wilt gaan doen?’ Een vraag die mij wekelijks wordt gesteld. Een onderdeel van medische smalltalk voor dummies.