Dit is Duveke, coassistent aan de VU. Naast haar studie geneeskunde heeft zij een premaster journalistiek gevolgd. Zij is onderdeel van de redactie van KoffieCo de podcast, waarvoor zij artsen in heel Nederland interviewt. Met veel plezier schrijft zij nu over haar observaties tijdens het lopen van haar coschappen.
‘Good morning lovely, how are you today?’ vraagt de praktijkmedewerker wanneer ik vandaag binnenkom. De huisartsassistenten, met headsets op, kijken op van hun computer en gebaren goedemorgen. Ik bevind mij in een dorpje in het noorden van Engeland, waar ik twee maanden verblijf voor mijn huisartsencoschap.
Het coschap ouderengeneeskunde loop ik in een verpleeghuis met bewoners met dementie. Dit huis heeft mij veel duidelijk gemaakt. Het laat zien hoe pijnlijk de aftakeling van het brein is.
‘Zie je wel’, zegt mijn grootvader, ‘hebben we eindelijk een arts in de familie.’ We glimlachen beiden tevreden en negeren voor eventjes het feit dat ik zeker nog een halfjaar verwijderd ben van arts zijn. Het is kerstvakantie en ik heb zojuist weer een coschap afgerond. Mijn hoofd zit vol met gedachten over wat ik heb meegemaakt in het ziekenhuis de afgelopen weken.
Vandaag loop ik mee met een arts wiens uiterlijk en status volgens mijn collega’s het aanstaren waard is. Ik ben een kwartiertje te vroeg en moet in de spreekkamer wachten tot hij er is. Ik twijfel of ik zal gaan zitten of zal blijven staan.
Er wordt een infuus geprikt bij een jengelend kindje en ik sta naast een verpleegkundige in opleiding. Ze staat er oncomfortabel bij en ik zie haar wit wegtrekken. Mijn gedachten dwalen af naar mijn eerste dag als coassistent.
