Dino Gačević

Ik moest weer eens ouderwets krukzitten op coschap. Dat ze me dat nog aandoen, zo ver in de opleiding.

Mijn ogen vallen op het haarnetje van de moeder van een patiënt die zo wordt geopereerd. Het netje was opgespannen om een hoofddoek, maar heeft zich door de afwezigheid van huid en haar om zich aan vast te haken opgebold, zodat het lijkt alsof moeders een vertwijfelde messy bun heeft opgestoken.

‘Wat vriendelijk dat je dat vraagt. Dat heeft niemand eerder mij tijdens de coschappen gevraagd. Je wordt neergezet als de co, en dan: punt. Eigenlijk sta ik bij elk coschap te popelen dat iemand mij vraagt: wie ben jij? Wat voor arts wil jij worden?'

‘Je zult wel hebben gemerkt dat ik niet naar de tijd kijk tijdens mijn poli’, licht de vriendelijke supervisor zijn werkwijze toe aan coassistent Dino Gačević. ‘Sommige mensen hebben net dat beetje meer tijd nodig. Op de lange termijn scheelt het enorm veel tijd, omdat wij uiteindelijk minder vervolgafspraken en doorverwijzingen hoeven te maken.’ Dino ziet de meerwaarde ervan maar niet iedereen is er blij mee…

Laatst had ik een droom. Ik bevond mij samen met mijn grootvader op een uitgestrekte vlakte, waar we werden omgeven door pastelkleurige structuren, groot, ongedefinieerd en speels. De enige andere aanwezige was de dood.