Dina

Vandaag is het zover, de eerste dag van mijn semi-artsstage. Van de zenuwen neem ik twee bussen eerder dan normaal. In de bus overpeins ik wat ik de afgelopen 2 jaar heb geleerd en het lijkt veel te weinig voor het echte werk.

‘Ik heb een A2’tje voor jullie’, klinkt het over de portofoon. ‘Oudere dame, gevallen. Mogelijk op het hoofd, ze weet niet hoe ze is gevallen. Ik stuur je het adres.’ ‘Prima!’ roept de ambulancechauffeur vrolijk. Vandaag loop ik een dagje mee met de ambulance en dat is niet teleurstellend.

‘Eigenlijk wil ik even met u praten, dokter De Jong’, zegt de jonge vrouw die tegenover ons zit. ‘Ik wil namelijk graag een andere arts.’ Het blijft even stil. Ik schuif wat ongemakkelijk heen en weer op m’n kruk. Moet ik vragen of ik weg zal gaan?

Jullie kennen ze vast wel: die geneeskundestudenten die vanaf dag 1 weten wat ze willen. Met glinsterende ogen vertellen ze je vol overtuiging dat ze chirurg worden, of kinderarts, of neurochirurg.

‘Wil je wat vertellen over de stemmen?’ vraagt de psychiater. Het meisje tegenover ons schudt haar hoofd. Ze is net 16 jaar. ‘Dat mag ik niet’, zegt ze. Haar stem wordt gesmoord door de trui van haar moeder, tegen wiens schouder ze haar gezicht drukt. We zitten al een hele tijd in deze kamer, maar ze heeft ons nog niet aangekeken.