Corline is vijfdejaars geneeskundestudent en schrijft over haar ervaringen binnen en buiten het ziekenhuis.
Nietsvermoedend was ik naar de balie gelopen waar een vader zich met zijn zoontje had gemeld. Zeker 10 minuten aan verwijten later had ik spijt dat ik überhaupt naar de praktijk gekomen was. Het begon allemaal met een wrat die ik om dit pijnlijke verhaal toch wat luchtiger te maken verder zal aanduiden als ‘Harry’.
Nog maar twee weken geleden. Samen met de gynaecoloog sta ik aan het bed van een vrouw in partu. Ze ziet er ziek uit, blijkt ook vaginaal bloedverlies te hebben. De matron nurse en verloskundige staan er een beetje verloren bij. Bij de vraag naar haar controles beginnen ze te blozen; ze waren totaal niet op de hoogte van de situatie van deze vrouw.
Tijdens de papieren visite worden we abrupt onderbroken door geschreeuw vanaf de gang. Daar treffen we, de zaalarts en ik, onze nieuwe patiënt, terwijl de verpleegkundige wanhopig pogingen doet hem te kalmeren. Ze had hem op heterdaad betrapt terwijl hij bonbons aan het stelen was in de kamer van zijn buurvrouw.
Op enig moment verlaat je als geneeskundestudent de collegebanken om deel uit te gaan maken van de turbulente ziekenhuiswereld.
Zwijgend zitten we naast het bed en kijken toe. Op de achtergrond klinkt zachtjes jazzmuziek vanuit de gammele radio die in de ziekenhuiskamer was achtergelaten. Naakt en badend in het zweet woelt hij onrustig in zijn bed.
