Björn

De tl-buis flikkert zwak licht in het kale kamertje. Middenin staat een bed. De kamer wordt gevuld door een gezelschap dat bestaat uit vier vrouwen. Eén van de vrouwen ligt in het bed. Op de grond heeft ze een emmer, een mes en veel handdoeken neergelegd. Ze bijt in een doek. ‘Begin maar, zorg dat je opschiet.’ Ik pak het mes. De oudste vrouw doet het licht uit en houdt de wacht. Ik zet de incisie, zoals ik dat ooit op snijzaal ook deed. In de roes aan concentratie merk ik niet hoeveel bebloede handdoeken er doorheen gaan. Ik werk zo snel als ik kan en krijg het voor elkaar: de massa is uit haar rug verwijderd. Schoon snijvlak.

De sociale tango die men coschappen noemt, een dans tussen de co – behulpzaam, geïnteresseerd, vervangt kundig het rolpapier van de onderzoeksbank – en de supervisor. Die kan van alles zijn. Vaste prik op dag één: de gebruikshandleiding van de vakgroep ophalen bij je (al langer gestationeerde) medeco’s. Wie is er aardig, van wie leer je veel? Wie te ontwijken, zegt dat je er niks van kan?

Statig zit ze op het bed. Ze kijkt wat rond en neemt af en toe een slokje water. Haar kapsel is on point en ze draagt rode lipstick met verder subtiele make-up. Ze had haar mooiste outfit aangetrokken voor dit wekelijkse uitje: de boodschappen. Deze 92-jarige vrouw neemt naar buiten gaan erg serieus. Want, zo zegt ze tegen mij met een knipoog: ‘Je weet nooit wie je tegenkomt!’

Op maandagochtend bespreken we met het team de patiënten die op de afdeling opgenomen zijn en dan lopen we gezamenlijk langs. We noemen het ook wel de grote lopende visite. Het team bestaat uit één geriater, één geriater in opleiding, twee aniossen, één verpleegkundige, één verpleegkundige in opleiding en ik. Dat zijn zeven witte jassen. Als een soort witte wervelwind lopen we over de afdeling en de monden van sommige patiënten vallen open als ze ons zien.

Het is vandaag precies zeven jaar geleden dat David overleed. David had diabetes. Hij zou 30 zijn nu. Had misschien al een inhammetje gehad, of twee. Misschien. In ieder geval nog een grote smoel.