Björn

In de status lees ik dat zijn broer al meermaals zijn zorgen heeft uitgesproken. Nergens in het systeem stond iets over het denkvermogen van deze patiënt. De broer had aangegeven dat de patiënt het allemaal niet snapt, dat hij zou denken als een kind.

Het is een van de allereerste dagen van mijn allereerste coschap. Als ik ’s ochtends vertrek is het nog vroeg. Buiten is het nog donker en als ik de deur achter mij dicht trek, is het in mijn studentenhuis nog akelig stil. Eenmaal in het ziekenhuis is die rust echter snel verdwenen.

Geconcentreerd ben ik bezig om de leads van de ecg op te plakken bij een patiënt. Nog net niet met het puntje van mijn tong tussen mijn lippen van ingespannen concentratie, probeer ik de draden uit elkaar te houden die keer op keer in de knoop gaan. Nét als ik in een onmogelijke positie over de patiënt gebogen sta, gaat mijn pieper af. Het scheelt niet veel of ik verlies van schrik mijn balans.

Het is zaterdagochtend als ik in de trein zit en nieuwsgierig meeluister met het gesprek van twee coassistenten verderop in de coupé. ‘Ja zo vet de chirurgie, ik moet wel vroeg m’n nest uit maar ik mocht deze week mee-opereren bij een amputatie!’ De ander trekt een vies gezicht en noemt alle nadelen uit haar acht weken heelkundestage, waarna ze een rijtje argumenten noemt waarom ze denkt neuroloog te willen worden.

Hij is de enige patiënt in de wachtkamer. Als ik zijn naam roep, zie ik hoe enorm de man eigenlijk is. Hij moet bukken voor iedere deuropening en door zijn omvang is het voor hem moeilijk vrijelijk te bewegen.