Birgit Hoekstra is net begonnen met haar eerste jaar als co-assistent. Ze schrijft vanuit het hoge Noorden over van alles wat ze in en rondom het ziekenhuis tegenkomt.
De witte sneakers: alweer bijna een jaar geleden kocht ik ze voor de start van mijn coschappen. Mijn eerste jaar zit er inmiddels op. Af en toe een uitdaging om ze zoveel mogelijk alleen in het ziekenhuis te dragen, maar, ze zijn nog behoorlijk wit. En dat ze veel hebben meegemaakt, kan ik wel zeggen.
‘Je kijkt steeds naar de klok, zo je eerste patiënt hè? Zenuwachtig?’ ‘Nee, valt mee hoor!’, lach ik. Het is donderdagmiddag, ik zit te lunchen met de artsen bij de overdracht en over een halfuur ga ik mijn eerste eigen polipatiënt zien. Met een mengelmoes van ongeduld en zenuwen zit ik naar de klok te staren.
In de dikke Van Dale staat: contrast (het; o; meervoud: contrasten), tegenstelling: een contrast vormen met; een schril contrast, scherpe tegenstelling.
Het is donderdag tegen het eind van de middag, als ik met mijn begeleider naar de SEH ga. We zien een man van ver in de tachtig, oorspronkelijk afkomstig uit het westen van het land. Hij is bekend met kanker en was wat in de war.
Jaar één, bachelor geneeskunde: we lopen de trap van de tentamenhal af. Om me heen hoor ik iedereen aan elkaar vragen ‘Hé, hoe ging jouw tentamen?’ Een stukje interesse enerzijds, maar zeker óók eigenbelang. De norm van het tentamen wordt namelijk gebaseerd op alle scores bij elkaar, dus het is wel degelijk ook eigenbelang om te weten hoe je medestudenten hebben gescoord.
