Arlette

Braaf voorzie ik mijzelf van een schort, handschoenen en mondkapje en klop ik op de deur. De patiënt kijkt stoïcijns voor zich uit. ‘Weer zo’n marsmannetje in mijn kamer, gezellig…’

‘Mijn naam is Arlette, ik ben coassistent, dat betekent dat ik in opleiding ben tot arts.’ Het aantal keren dat ik deze zin heb uitgesproken is inmiddels vergelijkbaar met het aantal kopjes koffie dat ik tijdens de coschappen heb gedronken. Maar deze ratio gaat binnenkort verschuiven: ik ben namelijk begonnen aan mijn laatste week van de coschappen... óóit!

We hebben het allemaal vaak voorbij horen komen: de patiënt heeft zowel rechten als plichten. Zo heeft hij bijvoorbeeld het recht om zijn dossier op te vragen en op volledige, van alle kanten belichte informatie over wanneer hij een weloverwogen medisch besluit dient te nemen.

Ja daar ga ik dus niet aan meewerken hè, met mijn hoofd is niets mis.’ De arts-assistent probeert te inventariseren waarom zij dit niet wil, om zo eventueel een ingang voor een gesprek te krijgen. Dit doet zij heel subtiel en voor wij er erg in hebben tikken de minuten voorbij.

De laatste week van het coschap chirurgie hebben mijn medecoassistent en ik kunnen regelen dat we mogen meekijken bij de plastische chirurgie. Ik ben waarschijnlijk helemaal verpest door social media, want ik verwachtte flink verbouwde gezichten en patiënten met gigantische borsten.