Anouk Maassen is 23 en is nu begonnen aan haar coschappen. Ze schrijft over de opleiding en alle dingen die nieuw voor haar zijn.
Het is mijn eerste week als coassistent in het verpleeghuis. Ik loop mee met de arts de PG-afdeling op. Als we de deur, verbloemd met behang alsof het een boekenkast is, doorgaan, voelt het alsof ik in een soort minidorpje terechtkom. Overal zijn deuren naar kamers en er staan planten in de gang.
Een dagje op de poli dermatologie: elke tien minuten stond er een nieuwe patiënt gepland. Sommigen voor eczeem, sommigen voor psoriasis, maar verreweg de meesten voor een controle na een eerder ‘verdacht plekje’. Dat zijn dus patiënten die ooit een vorm van huidkanker hebben gehad (of verdenking hierop) en nu langskomen voor een algehele check van de huid. Een soort APK dus zeg maar.
Het echtpaar zat beduusd voor me. Zij op het ziekenhuisbed op het SEH-kamertje, hij op een stoel ernaast. Ze waren al de hele dag aan het wachten tot er eindelijk een dokter zou komen kijken.
Toen ik laatst aan het vertellen was over mijn coschap gynaecologie en verloskunde kreeg ik de vraag: ‘Kijk je nu juist meer of minder tegen bevallen op, nu je gezien hebt hoe dat gaat?’ Over dat antwoord hoefde ik niet lang na te denken: ‘Meer, absoluut meer.’
Begrijp me niet verkeerd, ik wil dokter worden. Ik vind het leuk, écht. Ik zie een leven als dokter ook echt wel voor me. Maar soms heb ik gewoon even geen zin.
