Anouk Maassen is 23 en is nu begonnen aan haar coschappen. Ze schrijft over de opleiding en alle dingen die nieuw voor haar zijn.
Deuren openen zich bijna vanzelf voor een huisarts. Je belt aan, zegt dat je de huisarts bent, laat je koffer zien en dan is het vrijwel altijd: ‘O hallo, loop maar door, de patiënt ligt boven’, of ‘Ah, goedemiddag, fijn dat u er bent, kom erin’. Als co hobbel je er dan vervolgens maar gewoon achteraan: ‘Hallo, ik ben Anouk, de dokter in opleiding.’
De huisartsenpraktijk waar ik mijn coschap loop, ligt in een van de ‘slechtere’ wijken van de stad. Veel patiënten hebben lage gezondheidsvaardigheden of spreken gebrekkig Nederlands. Zo ook een patiënt die bij mij op het spreekuur kwam.
Het is mijn eerste week als coassistent in het verpleeghuis. Ik loop mee met de arts de PG-afdeling op. Als we de deur, verbloemd met behang alsof het een boekenkast is, doorgaan, voelt het alsof ik in een soort minidorpje terechtkom. Overal zijn deuren naar kamers en er staan planten in de gang.
Een dagje op de poli dermatologie: elke tien minuten stond er een nieuwe patiënt gepland. Sommigen voor eczeem, sommigen voor psoriasis, maar verreweg de meesten voor een controle na een eerder ‘verdacht plekje’. Dat zijn dus patiënten die ooit een vorm van huidkanker hebben gehad (of verdenking hierop) en nu langskomen voor een algehele check van de huid. Een soort APK dus zeg maar.
Het echtpaar zat beduusd voor me. Zij op het ziekenhuisbed op het SEH-kamertje, hij op een stoel ernaast. Ze waren al de hele dag aan het wachten tot er eindelijk een dokter zou komen kijken.
