‘We go NOW!’
De afgelopen weken was het vanwege de feestdagen rustig in ons Tanzaniaanse ziekenhuis. Maar deze week is dat anders; het is tijdens ons verblijf hier zelfs nog niet eerder zo druk geweest. Er zijn veel nieuwe patiënten opgenomen.
Anouk Maassen is 24 en bezig met haar laatste coschap.
De afgelopen weken was het vanwege de feestdagen rustig in ons Tanzaniaanse ziekenhuis. Maar deze week is dat anders; het is tijdens ons verblijf hier zelfs nog niet eerder zo druk geweest. Er zijn veel nieuwe patiënten opgenomen.
Inmiddels ben ik al over de helft van mijn tropencoschap in Tanzania. En inmiddels zijn de verschillen met Nederland dan ook vrij duidelijk geworden. Sommige dingen zijn erg hetzelfde: mensen hebben hypertensie, diabetes of een gastro-intestinale infectie. Maar veel ziekten zijn ook heel anders.
We – een andere co en ik – komen het kantoortje binnen. Alle vijf de afdelingsboeken liggen verspreid op het kleine bureau. Ze hebben allemaal net een andere functie: de nachtoverdracht, een voor de verpleegkundigen, een voor de artsen, het overzicht van opnames en de somatische metingen.
Deuren openen zich bijna vanzelf voor een huisarts. Je belt aan, zegt dat je de huisarts bent, laat je koffer zien en dan is het vrijwel altijd: ‘O hallo, loop maar door, de patiënt ligt boven’, of ‘Ah, goedemiddag, fijn dat u er bent, kom erin’. Als co hobbel je er dan vervolgens maar gewoon achteraan: ‘Hallo, ik ben Anouk, de dokter in opleiding.’
De huisartsenpraktijk waar ik mijn coschap loop, ligt in een van de ‘slechtere’ wijken van de stad. Veel patiënten hebben lage gezondheidsvaardigheden of spreken gebrekkig Nederlands. Zo ook een patiënt die bij mij op het spreekuur kwam.