Albert

Anders dan je logischerwijs zou denken, is dit blog niet geschreven door ene Albert. Albert is enkel het pseudoniem waar ik gebruik van maak om mijn schrijfsels de wereld in te sturen. Daar ben ik niet bepaald trots op: ik vind het eigenlijk behoorlijk laf om je achter een schuilnaam te verstoppen. Maar als ik de reacties op het recente blog van mijn collega-blogger Linda lees (‘De vrouw van de cardioloog’), ben ik toch blij voor Albert te hebben gekozen.

Ongeveer een jaar geleden liep ik mee op de palliatieve afdeling van een verpleeghuis. Hoewel ik er maar een korte tijd was, denk ik er nog vaak aan terug. Ik zie dan gezichten voor me; de gezichten van de mensen die er hun laatste stukje tijd zouden doorbrengen, en de gezichten van de mensen die in die tijd hun hand zouden vasthouden. Twee gezichten in het bijzonder komen iedere keer weer terug.

‘Vindt u het goed als de coassistent meekijkt bij het onderzoek?’ Er valt een korte stilte na die vraag. ‘Het onderzoek’ is in dit geval gynaecologisch onderzoek: speculumonderzoek, vaginale echo, uitstrijkje, dat soort dingen. ‘De coassistent’, dat ben ik. En ‘u’ is de patiënt, een jonge vrouw van ongeveer mijn leeftijd. Ze kijkt me keurend aan en knikt dan; het is goed.

Het is natuurlijk nogal cliché om als coassistent te schrijven over die ene keer dat je bij een bevalling aanwezig mocht zijn. Maar aan de andere kant: hoe kun je als blogger zoiets meemaken en er vervolgens níet iets over zeggen?

Eindelijk was het dan zover: het was tijd voor de verloskundeweek van mijn gynaecologiecoschap. Over het aantal bijgewoonde bevallingen heb ik niks te klagen gehad (daarover in een ander blog misschien meer), maar mijn rooster was suboptimaal. Waar ik donderdag avonddienst had tot 23.30 uur, werd ik vrijdag om 7.30 uur weer verwacht; tel daar dik een uur reistijd bij op, en je hebt een probleem. Of, zoals de roostermaker zou zeggen, ‘een goede oefening voor later’.