Zorgen voor morgen

Gedurende de hele opleiding ben je bezig met je toekomst. De nabije toekomst (wanneer start ik met studeren voor het volgende tentamen?) tot aan de hele verre toekomst (hoe kom ik in opleiding?). Terwijl je druk bezig bent met leven en het volgen van je passies, spookt het altijd wel ergens in je achterhoofd. Zou ik het vak wel gehaald hebben? Waar zoek ik een bijbaan? Hoe vul ik de wachttijd tot mijn coschappen op? Wekelijks zie ik weer een nieuwskop, krantenartikel of column over het feit dat jonge artsen ondanks hun voltooide opleiding niet aan de bak komen. Coassistent ben ik nog lang niet, gezien de wachttijd, laat staan arts. Moet ik me hier al druk over gaan maken? Hoe gaat het als ik straks zover ben?

Maar eens in de zoveel tijd heb je zo’n moment. Een moment waarop de hele wereld om je heen stilstaat, omdat het noodlot toeslaat bij iemand die je lief is. Je bevindt je aan de verkeerde kant van de spreekkamer. De dunne lijn tussen leven en dood wordt zonder pardon gepasseerd. Opeens komt het allemaal dichterbij dan je ooit zou willen. Gedwongen bekijk je de wereld om je heen met heel andere ogen. Beide voeten iets té dicht op de grond.

Dan komt het besef. Het besef dat we eigenlijk ontzettend bevoorrecht zijn dat we ons druk (mogen) maken om de vraag of we tentamens halen, of we goed beoordeeld worden op het volgende coschap en of we een vaste baan vinden later. Bevoorrecht dat we ons zorgen mogen maken over de toekomst.

Vandaag doet morgen er niet toe. Vandaag geniet ik extra van de wind door mijn haren, is mijn glimlach nog breder dan normaal, geef ik de bouwvakker een knipoog terug, ga ik niet mee in de haast van anderen, kijk ik iets langer naar de eindeloze sterrenhemel en proost ik op het leven. Alle zaken die daarbuiten vallen zijn zorgen voor morgen.