Blogs
Blog

Zonneschijn in december

Plaats een reactie

Normaal moet je al goed zoeken om je patiënt tussen al het speelgoed in de wachtkamer van de polikliniek te vinden, maar nu zie ik door de kerstbomen het bos niet meer. Letterlijk. Het is december en de tekeningen van stoomboten en snoep hebben plaatsgemaakt voor kerstbomen. De verhalen van papa’s die pepernoten hebben opgegeten zijn verleden tijd en nu wordt er afgeteld naar hoeveel nachtjes het nog slapen is tot de kerstvakantie.

Kinderen hebben nu eenmaal andere prioriteiten in het leven dan hun ouders. Ouders maken zich altijd zorgen vanwege een bepaalde klacht die hun kind heeft, maar de kinderen zelf vertellen mij liever over hun knuffel of over de hond van de buurvrouw. Dit meestal tot grote ergernis van de ouders. Ik krijg altijd ruim de tijd om patiënten te spreken, dus een zijstap naar andere onderwerpen vind ik alleen maar leuk. Een mooi moment om het ziekenhuis een beetje minder spannend te maken voor de kinderen. Wij als ‘dokters’ (in spe) zijn ook maar gewoon mensen die stiekem echt wel weten wie Anna, Elsa en Spider-Man zijn.

Maar soms is de nieuwe omgeving van het ziekenhuis zo spannend en indrukwekkend dat de klachten als sneeuw voor de zon verdwijnen. Baby’s die de hele dag ontroostbaar huilen, slapen in de spreekkamer zoet in de armen van mama. En 3-jarigen die al weken niet goed konden poepen, hebben in de dagen voor de afspraak spontaan diarree gekregen. Als kinderen op de SEH komen, zijn de draadjes voor het hartfilmpje vele malen interessanter dan de filmpjes op de mobiele telefoon.

Ik heb wel een beetje te doen met de ouders. Ze schamen zich vaak voor het ‘normale’ gedrag dat hun zoon of dochter nu plots laat zien, terwijl ze thuis soms tot wanhoop worden gedreven  en zich geen raad meer weten. Wat ouders niet altijd weten, is dat de verpleegkundigen en artsen echt wel weten hoe het zit. Vaak moet je even door de opgebouwde muur heen breken.

Jongere kinderen denken namelijk dat ze goed zijn in zich groot houden en in het liegen dat het goed gaat. Maar zodra je ze ziet schuiven op hun stoel of ze naar papa toe leunen als je vraagt of ze pijn hebben, weet je al dat ze daadwerkelijk ergens last van hebben. Vaak zeg ik dat het helemaal niet erg is en dat Spider-Man en Elsa ook weleens ziek zijn. Vaak verschijnt er dan wel voorzichtig een ondeugend lachje op het gezicht van de kleine patiënt. De meeste kinderen die ik heb gezien in de afgelopen weken hoefden niet in het ziekenhuis te blijven en papa en mama waren maar al te blij dat hun zonnestraaltje weer mee naar huis kon.

Meer van Evy
  • Evy

    Evy is zesdejaars coassistent en schrijft over de bijzondere en mooie momenten die ze meemaakt in de gezondheidszorg.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.