Blogs
Blog

Zo voelt het dus

Plaats een reactie

‘Zo voelt het dus. Zo voelt het dus. Zo voelt het als het echt is.’ Ja, dat is precies wat ik me voornam toen ik aan de studie geneeskunde begon: om zoveel mogelijk ervaringen op te doen als ‘patiënt’. Om te voelen hoe het is. Zodat ik me beter kon inleven in mijn toekomstige patiënten en hen daardoor beter zou kunnen helpen.

Dat begon heel onschuldig met meedoen aan wetenschappelijk onderzoek waarvoor ik in een MRI-scan moest liggen. Die ervaring van volle overgave, niet mogen bewegen, een verschrikkelijk voortdurend geluid en geen idee hebben van wat er in mijn hersenen gevonden zou worden! O ja, en dat ongemakkelijke moment dat ik moest zweren dat ik geen beha aanhad, vanwege het metaal.

Daarna moesten we natuurlijk lichamelijk onderzoek bij elkaar oefenen. Om onze vaardigheden te verbeteren, maar ook om een keer die hand in je lies of op je blote borst gevoeld te hebben. Die veel te onbekende hand van iemand waar je je lot in de toekomst aan zou overlaten. Oeh… Dat was gek, en ontzettend wennen!

Goed, dit waren de momenten die ik had voorzien, maar zoals we allemaal weten: life is what happens while you’re busy making other plans. Dus gebeurden er ook een paar dingen – niet met deze compassievolle insteek en zeker niet uitgekozen – die achteraf toch best leerzaam waren voor een arts in spe.

Het waren de soatest, ook al had ik het altijd veilig gedaan, en later de zwangerschapstest, die we toch maar deden na een vakantie met alleen maar buikpijn. De spanning, de stress en de onzekerheid: afschuwelijk. Maar, gelukkig waren ze allebei negatief en kon ik later bij een werkgroep over gendersensitieve geneeskunde meteen meepraten over wie op wat getest wordt en waarom!

Het andere, onvoorziene moment was met het wodkabeertje (een in wodka gedrenkt snoep-gummibeertje, red.). Als zoetekauw nummer 1 vond ik dit een geweldige uitvinding, dus moest ik het proeven! Lekker was het ook, maar “Ugh ugh, ik, ik, ik kan niet, niet meer praten! Sla! Sla!”, pure paniek en toen kon ik niks meer zeggen… Alleen maar een akelig piepend geluid tijdens het uitademen. Aha! Dit is dus een stridor, dacht ik! Nog nooit levensecht gehoord, dus wat een leerzame bijna-verstikking.

En nu blijft een andere overweging staan om iets uit te proberen, niet voor de patiënt, maar voor mijn eigen score op de voortgangstoets. Want ja, als daarin gevraagd wordt naar het gevoel dat bij xtc komt kijken, moet ik dat niet zelf eens ervaren? Dan kan ik pas echt meezingen met Guus Meeuwis: ‘Zo voelt het dus. Zo voelt het dus. Zo voelt het als het echt is.’

lees ook

  • Lieve de Graaf

    In haar witte jas is Lieve vooral medemens. Ze is gevoelig en aandachtig in het contact met haar dierbaren, docenten en patiënten. Sinds het eerste jaar van haar studie geneeskunde schrijft ze over wat haar opvalt in dat contact en zet ze vraagtekens achter de normale ´ziekenhuisgang´ van zaken. Want daar is nog genoeg te doen aan een menswaardige benadering!  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.