Blogs
Blog

‘Zo min mogelijk kerels’

Plaats een reactie

Vijf voor vier, vrijdagmiddag, zwetend, halfmanisch, mijn bijnieren begeven het bijna. Ik leef al de hele middag op een stukje ontbijtkoek dat ik van een lieve verpleegkundige gekregen heb, aangevuld met koffie. Ik probeer uit alle macht een infuus in de vena cephalica te krijgen.

Er trilt iets...

Ik ben het zelf niet...

Het is niet mijn iPhone, die staat op stil. Ik voel met mijn vrije linkerhand in mijn rechterborstvakje. O, het is de diensttelefoon waar ik even een kwartiertje op zou passen. Precies voldoende tijd voor de arts-assistent om naar zijn auto te lopen, de lunch op te halen die hij vergeten was en een bezoekje aan het toilet te brengen.

Daar zit ik dan, in een klein kamertje op de SEH, op een krukje. In mijn rechterhand een halfaangesloten infuus, in mijn linkerhand de diensttelefoon. Gelukkig weet ik dat dokter Bruins vandaag supervisie heeft en ik neem op met mijn klantvriendelijke callcenterstem.

Bruins, die enigszins verbaasd is om mij te horen, wilde een nieuwe aanmelding doorgeven aan de arts-assistent. Door het gebruik van 25 verschillende afkortingen, moet ik minstens tien keer om opheldering vragen. Het karakter van zijn stem verschuift langzaam van verbaasd naar licht geagiteerd… Ik kalk alles op papier en ik zal wederom mijn functie als ‘chef interne post’ met maximale toewijding proberen te vervullen.

Ik sluit de rest van het infuus aan, plak het geheel af met een paar mooie stickers en geef de patiënt een hand. ‘Ga maar vlug verder jong, je hebt het smoordruk zie ik’, zegt de patiënte met een moederlijke toon in haar stem.

Goede observatie, verdraaid goede observatie…

Minder dan drie minuten later sta ik bij ‘de nieuwe aanmelding’.

Het blijkt om een 89-jarige patiënte te gaan, ze is al jaren onder behandeling bij het 10 kilometer verderop gelegen ziekenhuis.

‘Uitgezaaide borstkanker dokter, maar pijn heb ik niet hoor, ik voel me alleen zo benauwd en ik heb zo’n volle buik.’ In het andere ziekenhuis was nu geen plaats, daarom is mevrouw hiernaartoe gekomen.

Na een belletje met het andere ziekenhuis waren we in het bezit van de meest recente brief. Hierdoor werd de situatie van deze oude dame al snel duidelijk. Ondanks verschillende soorten palliatieve chemo, hormonale therapie en experimentele therapie bleven de tumoren groeien. Ik schrijf in onze brief bij het kopje conclusies: forse ascites, longoedeem en flinke ondervoeding.

Als ik haar vraag wat ze graag nog zou willen, zegt ze: ‘Het gaat zoals het gaat. Toch zou ik hier graag nog iets langer blijven.’

Ik vertel haar dat we medisch gezien weinig voor haar kunnen doen. Haar kanker kunnen we niet genezen, maar we kunnen wel proberen haar klachten te verminderen. Een korte opname, gift furosemide en ascitesdrainage.

De oude vrouw kijkt me doortastend aan. ‘Ik vind het fijn dat u de tijd voor me neemt en zo eerlijk bent dokter. Weet u of er nog een apart kamertje vrij is? Ik vind het namelijk allemaal goed, maar wil zo min mogelijk kerels aan mijn bed.’

‘Ah, dat vertelt u mij nu pas?’, zeg ik met een glimlach op mijn gezicht.

Met een subtiel knipoogje zegt ze: ‘Och, voor deze jonge knul maak ik wel een uitzondering hoor.’

Blogs SEH
  • Nutte

    Nutte is een gepassioneerde zesdejaars geneeskundestudent uit Groningen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.