Blogs
Blog

Zingen, zuipen, ziekenhuis

Plaats een reactie

Het hele ziekenhuis kleurt rood, geel en groen, een reminder dat het hoogtepunt van het jaar voor de zuiderlingen op het punt staat te beginnen. ‘Hakke takke’ en ‘veer gaon weer carnevalle’, lees ik hardop, terwijl ik langs allerhande prullaria loop. Een bevriende Sjeng (geboren Maastrichtenaar, red.) draait met zijn ogen: ‘Jij kan dit écht niet hè, die hele tongval die mis jij.’

Marccel Krijgsman | Hollandse Hoogte
Marccel Krijgsman | Hollandse Hoogte

Hier wordt mijn afkomst van boven de rivieren weer duidelijk, net als toen ik twee jaar geleden een ‘Amsterdammersdienst’ draaide op de SEH met carnaval, een dienst voor mensen uit de Randstad/niet het zuiden, zodat de mensen die wél uit het zuiden komen, carnaval kunnen vieren. Ik hield er bijzondere herinneringen aan over.

Carnaval, twee jaar eerder. De sfeer op de SEH is zelden zo gemoedelijk geweest. De patiënten druppelen lallend, maar gestaag binnen. De alcoholkegels walmen door de gangen. De wachtkamer is een bont gezelschap van piraten, spidermannen, Tirolers in lederhosen en prinsessen. De problematiek is minder divers en heeft als pathogenese doorgaans bier. Rondom bier zijn de pathways verschillend: uitgegleden en in een scherf bierglas gevallen, afstapje gemist onder invloed en de restcategorie anderszins omgevallen.

Mijn eerste patiënt is een 80-jarige mevrouw in lederhose. Bij het aantrekken van de stugge leren broek viel ze over een stoel. Ze komt stukken jonger over, maar haar onderbeen verraadt de leeftijd wel. De grootste beenwond in mijn coschap chirurgie openbaart zich, en de arts-assistent en ik beginnen allebei aan een kant te hechten. Daarna ziet het been er gelukkig stukken beter uit.

Op naar de volgende patiënt. Een jongen van net twintig heeft een dikke enkel. Terwijl ik zijn enkel onderzoek, vertelt hij dat hij ook geneeskunde wil gaan studeren en bezig is met de decentrale selectie. De vriend die bij hem is, is niet van plan vandaag een serieus gesprek te voeren en bouwt zijn eigen feestje: ‘Het is altijd lente in de ogen van de co-o-assistente’, zingt hij blij, terwijl mijn patiënt gegeneerd met zijn ogen draait. ‘Hahaaa, hij wil mij echt niet kennen’, roept de vriend. Dan ben ik klaar met mijn onderzoek, en geef de patiënt een hand. ‘Dank u wel mevrouw’, zegt hij beleefd.

Ik hoef niet stil te zitten, en ben benieuwd wat ik achter het volgende gordijn aantref. Ik trek het gordijn opzij. Op het bed zit een meneer op leeftijd met een jagershoedje. Ik vraag hem wat er is gebeurd. ‘Van het feestgedruis, in het ziekenhuis!’ roept hij vrolijk. De locatie kan misschien gewisseld zijn, de feestsfeer zit er nog goed in.

Werken met carnaval, het is een unieke belevenis. Ik wens iedereen een fijne carnaval, of het nou in de stad is, op de skipiste, of in het ziekenhuis.

  • Mette

    Mette (24) is arts-assistent psychiatrie. In haar blogs geeft ze een inkijk in haar leven als startende arts, binnen en buiten de muren van het ziekenhuis.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.