Blogs
Blog

Zijlijnrouw

Plaats een reactie

Het meest verschrikkelijke wat er is: een kind gaat overlijden op de SEH, ouders moeten afscheid nemen, je ziet hoe verdriet ze verscheurt. Als versteend kijk je toe hoe ze de kamer bij elkaar huilen en schreeuwen… Pure wanhoop, ellende, ongeloof en verdriet. Met kippenvel op je rug en de tranen brandend achter je ogen aanschouw je dat tafereel, voel je mee met iedere diepe snik van vader en iedere ‘waarom’ van moeder.

Tijdens je studie leer je dat je nooit mag zeggen dat je begrijpt hoe een ander zich voelt. Jij maakt immers het proces zelf niet door, wat begrijp je er nou werkelijk van? Maar wanneer dit tafereel zich voor je afspeelt voel je de emoties haast alsof het je eigen zijn.

Later in de koffiekamer komen dan ook de onvermijdelijke tranen tijdens de nabespreking. Maar die tranen gaan gepaard met een vreemd, moeilijk te plaatsen gevoel: want wat is mijn verdriet vergeleken met het verdriet van de ouders? Ik ken ze niet, het is geen familie, mij is niets ernstigs overkomen… Kortom: wat loop ik nou te huilen?  

Hoe geef je emoties een plek die voor je gevoel in de eerste plaats misschien niet aan jou zijn om te voelen? Een supervisor kwam met het begrip ‘zijlijnrouw’. In een gemiddelde week op de Spoedeisende Hulp ben je toeschouwer van heel wat verdrietige events. Het ene grijpt je wellicht meer aan dan het andere, maar al deze emoties waar jij de toeschouwer van bent verdienen ook ergens een plek. Je bent dan misschien wel niet degene in kwestie die het rouwproces ondergaat, maar al deze emoties aanschouwen gaan je ook niet in de koude kleren zitten. Dit laatste toegeven aan jezelf, en de tijd nemen voor dat stukje ‘zijlijnrouw’ – met je zelf maar ook met collega’s – geeft je de energie om opnieuw op te laden. Ook het verdriet dat je meekrijgt vanaf die soms ellendige zijlijn moet soms even de ruimte krijgen. Dat is nodig om weer verder te kunnen.

ook van Loes

  • Loes

    Loes is anios Spoedeisende hulp. Ze heeft hiervoor een halfjaar op de gynaecologie gewerkt maar heeft haar droom gewijzigd en hoopt nu spoedarts te kunnen worden. Samen met haar vriendin Tess schreef zij het boek Poezenpraat. Lees het interview met hen daarover: Ludieke verhalen over seks en vagina's.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.