Zijlijnfanatisme

Als je vriend groot voetbalfanaat is, wil het nog weleens voorkomen dat je op je zaterdagmiddag vanaf de zijlijn een willekeurige club staat aan te moedigen. Anything for love zullen we maar zeggen. Zo stond ik een aantal weken geleden opeens in de Kuip een oefenwedstrijd te aanschouwen.

Mijn enigszins beperkte aandachtsspanne voor het spel maakte dat ik op mijn dooie gemak alle supporterstaferelen kon observeren. Op de tribunes werd over en weer gezongen en de spelers werden met oorverdovende kreten en onverstaanbare teksten aangemoedigd. Ondanks het feit dat er op deze zaterdagmiddag niets op het spel stond voor Feyenoord, zat de sfeer er goed in. Ik liet me meeslepen in het enthousiasme van de fans om ons heen. Toen mijn vriend aan het einde van de middag vroeg hoe ik het vond, kon ik volmondig aan hem toegeven dat ik genoten had, ook al had ik de helft van de doelpunten gemist.

Het weekend vloog voorbij en voor ik het wist stond ik achter een glazen scherm te kijken naar een ingreep bij een instabiele patiënt. De operatie vond plaats in een acute setting maar verliep ondanks alles rustig. Achter het plexiglas kreeg ik, om de tijd te doden, een stoomcursus opereren van een verveelde specialist. Voor de – gedurende de procedure wakkere – patiënt waren de zorgen echter groot. Pijn gierde door zijn lichaam, de blaas stond op knappen en de operatie moest totaal onverwachts plaatsvinden. Bovenal was de tijd in alle chaos te schaars geweest om zijn thuisgebleven echtgenote te spreken om elkaar met geruststellende woorden toe te spreken zoals geliefden dat in angstige situaties doen.

Na vele uren kwam de operatie tot haar einde. De patiënt moest zo snel mogelijk over van de operatietafel naar het bed maar eerst was het zaak om alle snoeren en draden uit de knoop te halen. Terwijl de handen van de verpleegkundigen zo snel gingen dat ik ze haast niet zag bewegen en de arts belangrijke telefoontjes aan het plegen was, was mijn rol als coassistent beperkt. Voor de patiënt passeerden al tientallen gezichten de revue deze middag dus ik besloot dat een nieuw gezicht er vast nog wel bij kon. Ik stelde me voor en wees naar het plexiglas. Hoewel de patiënt ons niet had kunnen zien, hadden wij de hele ingreep lang staan aanmoedigen langs de zijlijn, zo vertelde ik.

De stem van de tot nog toe nuchtere en tegelijk overweldigde patiënt brak. De betraande ogen maakten al snel plaats voor een lach toen ik hem vertelde dat hij terecht zou komen op de afdeling met de leukste verpleegkundigen.

Even later werd hij op de afdeling geïnstalleerd. Op de achtergrond hoorde ik het commentaar bij de Tour de France die ter afleiding was aangezet. Mijn vraag of hij sportfanaat was, bleek een juiste inschatting te zijn. Op hoog niveau gevoetbald, getennist en in de vrije uurtjes nog hockey, karate en golf voor het plezier. Zo goed als ik kon blufte ik mezelf door alle sporttermen heen totdat zijn partner arriveerde. De rust keerde weder en ik liet het koppel alleen.

Het vervolg van de dienst vulde zich met allerlei andere zaken en toen ik de volgende ochtend de zaal betrad, was de patiënt alweer ontslagen.

Als coassistent voel je je op regelmatige basis overbodig, waarbij je belangrijkste taak vaak is om niet in de weg te staan. Deze dag leerde ik dat – zoals je als arts in spe al snel geneigd bent te denken – medisch inhoudelijk bijdragen misschien niet altijd het grootste goed is.

Zo hadden de supporters in de Kuip geen directe invloed op de eindstand van de wedstrijd maar zijn ze voor de spelers wellicht een belangrijke reden geweest dat ze, ondanks tegengoals, de moed erin hielden. Met de winst tot gevolg.