Blogs
Blog

Ziek

Plaats een reactie

Een bekend, schrijnend gevoel begint zich te ontwikkelen in mijn keel. Ik probeer de aanwezigheid van deze keelontsteking in spe te negeren en begin aan mijn poli. Mijn stem schiet af en toe de hoogte in om vervolgens vreemd laag te klinken, maar verder gaat het nog best redelijk. Een soort vrouwelijke versie van baard in de keel. Los van wat lachende collega’s heeft het weinig gevolgen voor mijn werkzaamheden.

getty images
getty images

De volgende dag is de keelontsteking op oorlogspad. Naast een full-blown keelontsteking ben ik snipverkouden en slaat mijn stem nu ook over. ‘Als ik nu al arts was, zou ik me dan ziek melden?’, vraag ik me af. Ik besluit dat het antwoord nee is. Bovendien wil ik niet dat een van mijn medeco’s onvoorbereid mijn poli moet overnemen. Dus trek ik mijn witte jas aan en begin aan het volgende spreekuur.

‘Meneer …sen?’, vraag ik in de wachtkamer. Drie patiënten kijken me vragend aan. ‘Wie bedoel je?’, vraagt er één. Ik probeer het nog een keer, maar mijn stem valt opnieuw weg. Bij de derde keer proberen staat dan eindelijk de patiënt die ik bedoel op. ‘Leuk feest gehad gisteren?’, vraagt de patiënt. ‘Was dat maar zo’, zeg ik. Na het consult zegt de patiënt beterschap tegen mij, in plaats van andersom.

Ik stap bij de supervisor binnen om te overleggen. ‘Leuk feest gehad gisteren?’, zegt de arts. ‘Keel..steking’, zeg ik hees. ‘Je kunt het gewoon zeggen hoor’, zegt de arts, ‘ik ben ook jong geweest’. ‘Nee echt niet!’, zeg ik. De arts gelooft er niets van.

‘Nog niet beter hè?’, zegt de arts-assistent tijdens de lunchpauze bij het horen van mijn inmiddels vrijwel afwezige stem. ‘Nee’, fluister ik ‘maar mijn stem zorgt wel voor vermaak voor de hele afdeling’. ‘Klopt’, zegt de arts-assistent ‘ik vind het ook heel grappig’.

Bij de laatste ‘het was wel echt een goed feest hè’ van de arts kan ik niet meer voldoende coherente klanken maken om me te verdedigen. Een uur later is het eindelijk weekend. Ik neem me voor het hele weekend te gaan slapen en niets anders dan slapen, en waar kan dat beter dan bij mijn liefhebbende familie. Broer doet de deur open. ‘Hé, jij klinkt als een zeehond! Zullen we jou naar de zeehondencrèche in Pieterburen brengen?’, zegt hij. Hierop maakt vader wat ondersteunende zeehondengeluiden om het statement kracht bij te zetten.

Voortaan meld ik me eerder ziek.

coschappen
  • Mette

    Mette (24) is arts-assistent psychiatrie. In haar blogs geeft ze een inkijk in haar leven als startende arts, binnen en buiten de muren van het ziekenhuis.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.