Blogs
Blog

Wennen

Plaats een reactie
getty images
getty images

‘Kom binnen!’ zeg ik vrolijk tegen het jonge gezin. Tegenover me heb ik de kleine, acht weken oude Tim, die met een intens tevreden glimlach ligt te slapen tegen zijn vaders borst. ‘Ik vrees’, zeg ik, ‘dat we hem straks toch echt even wakker moeten maken.’ Vader kijkt me wat beteuterd aan. ‘Maar dit is voor het éérst dat hij bij míj zomaar in slaap gevallen is’, fluistert hij. Hierop begint moeder te praten. Ze stort in een grote spraakwaterval haar zorgen over de eerste weken uit. Krampjes, spugen, huiluurtjes, clusteren, kolven, groeicurves, opvoedboeken, slaapschema’s voor het omgekeerde bioritme, verstoorde nachtrust, en Tim wil alleen maar zijn moeder. ‘En net als we denken dat hij een ritme heeft, is alles weer anders’, besluit ze een beetje ademloos.

Ik herken mezelf in deze jonge moeder. Dat gevoel dat je de sprong in het diepe hebt gewaagd en alles nieuw is en je nu alles om je heen aangrijpt als houvast. Ik herken het van toen ik zelf net een kind gekregen had, maar ik herken het vooral ook als co. In het begin vond ik de coschappen zo overweldigend en klampte ik me krampachtig vast aan VALTIS-lijstjes en in het wilde weg van het internet geplukte richtlijnen. En dan had je net enig houvast gevonden, ging het roer meteen weer om, want je ging alweer naar het volgende coschap. Zo heel anders zijn de eerste maanden met een kleine baby eigenlijk niet.

Tim komt omdat hij een niet-scrotale testikel heeft. Nadat ik zijn luier af heb gedaan, zie ik de scrotale asymmetrie al. Het balletje vind ik in het lieskanaal. Snel laat ik nog even mijn handen over zijn buikje gaan. Soepel, geen weerstanden. Met mijn stethoscoop luister ik even naar zijn hart. Geen souffle. Ondertussen praat ik wat tegen Tim, die me hiervoor een stralende lach schenkt.

Opeens realiseer ik me wat een contrast dit is met hoe moeder zich nu voelt – en hoe ik me vorig jaar voelde. Ik heb inmiddels genoeg zelfvertrouwen om dit soort simpele cases zelf te beoordelen. Ik vind het fijn (en terecht, in deze fase als arts in spe) dat de kinderarts me controleert, maar ik vind het in dit geval niet meer per se nodig, want ik weet het zeker. Ik durf langzamerhand voorzichtig enige verantwoordelijkheid te nemen.

Ik sta op om de ouders een hand te geven. Die van moeder hou ik iets langer vast. ‘Het ís ook overweldigend’, zeg ik. ‘En het is heel logisch dat je daaraan moet wennen, het is heel normaal dat je moet groeien in je rol. Maar dat komt vanzelf. Neem je tijd. Ik had het ook, maar ik ben nu helemaal gewend aan die van mij.’ Ze kijkt me dankbaar aan en glimlacht. ‘Dag dokter’, zegt ze.

En dan loopt ze achter haar man aan, die trots met zijn kleine Tim in zijn armen al op weg naar de uitgang is.

meer van deze blogger

  • Dina

    Dina heeft vele omzwervingen gemaakt, maar uiteindelijk leidden alle wegen haar altijd weer naar de geneeskunde. Ze heeft het vak dat haar maar niet loslaat definitief omarmd en loopt nu coschappen. In haar blog schrijft ze over haar ervaringen en overwegingen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.