Ware liefde

‘Ik heb een A2’tje voor jullie’, klinkt het over de portofoon. ‘Oudere dame, gevallen. Mogelijk op het hoofd, ze weet niet hoe ze is gevallen. Ik stuur je het adres.’ ‘Prima!’ roept de ambulancechauffeur vrolijk.

Vandaag loop ik een dagje mee met de ambulance en dat is niet teleurstellend. Amper tien minuten binnen gingen we al met gillende sirenes op een verdenking CVA af, maar die ligt veilig op de acute hersenhulp en nu krijgen we al onze volgende patiënt.

Het blijkt een vrouw van 90, die gevallen is en veel pijn heeft aan haar pols. 

Als we binnenkomen staat haar man, ook in de 90, bedremmeld in de hal te wachten. ‘Dag meneer’, ik steek mijn hand uit. ‘Ik ben Dina, dokter in opleiding, ik loop een dagje met de ambulance mee.’ Hij knikt. ‘Zorgt u goed voor haar?’ fluistert hij. ‘Bent u erg geschrokken?’ vraag ik. ‘Geen zorgen hoor, we zullen heel goed voor haar zorgen.’

Boven ligt mevrouw rustig op bed. Haar zoon zit ernaast. ‘Kijk, ze zijn er al, mam’, zegt hij. ‘Nu ben je gauw van de pijn af, hoor, daar hebben ze wel wat voor, toch?’ Vragend kijkt hij me aan. Ik knik en stel me aan hen voor. Snel inventariseren we de situatie. ABC-stabiel, met een tensie van 145/82 en een pols van 73, geen uitwendige tekenen van een trauma capitis, goed georiënteerd. Haar rechterpols ligt in een rare hoek op haar buik en als we hem heel voorzichtig aanraken ademt ze scherp in. We besluiten paracetamol IV te geven voor we haar gaan proberen te mobiliseren. Dat werkt iets en het lukt haar de trap af te komen. Beneden staat haar man nog steeds in de gang.

‘We nemen haar mee voor foto’s, meneer’, zegt de ambulanceverpleegkundige. ‘O’, zucht hij met tranen in zijn ogen. ‘Maar ik kan niet mee.’ ‘Nee hoor pap, ik ga mee’, zegt de zoon snel. ‘Geef mama maar een kus, ze komt straks wel weer terug.’

Hij buigt zich naar haar toe en pakt met beide handen haar gezicht vast. ‘Dag lieverd’, zegt hij, ‘doe je wel voorzichtig?’ En hij kust haar zachtjes, en nog eens. ‘Sterkte lieverd’, zegt zij. ‘Sterkte lieverd’, zegt hij. Hij neemt haar linkerhand en drukt er nog een kus op. Dan nemen we haar mee.

Net als we de brancard de ambulance in willen duwen horen we ‘stop!’ uit de deuropening. De man komt zo snel hij kan aangelopen en aait zijn vrouw over haar haren. Gauw geeft hij haar nog een kus. Dan rijden we haar de ambulance binnen, en mijn blik kruist die van de zoon. We glimlachen naar elkaar. ‘Mooi hè, de liefde’, zegt hij. Mevrouw hoort niks. Ze wuift met haar goede arm naar haar man. ‘Heel mooi’, zucht ik.