Blogs
Column

Waarom?

Plaats een reactie

‘Dan mag je nu met mama nog even beneden bloed gaan prikken’, zeg ik tegen de stoere 4-jarige Kim die mij zojuist in geuren en kleuren vertelde dat ze sinds een maand op school zit. ‘Waaróóm?’ vraagt zij mij. ‘Omdat ik aan jouw bloed kan zien of je misschien medicijnen nodig hebt. Daarna kom je hier weer terug voor de uitslag.’ ‘Waaróóm?’ krijg ik terug. ‘Dan krijg je een briefje mee voor de apotheek.’ ‘Waaró-.’ ‘Kim, ga je mee? Dan kan de dokter weer verder’, onderbreekt moeder haar, terwijl ze mij verontschuldigend aankijkt. Ik glimlach en kan Kim de stortvloed aan vragen eigenlijk niet kwalijk nemen.

De medische wereld verbaast mij ook nog steeds. De ongeschreven regels, inefficiënte logistiek en ouderwetse hiërarchie zijn maar al te gewoon geworden voor degenen die dag in dag uit aan dit circus deelnemen. Als coassistent loop ik daarentegen nog regelmatig met een gevoelsmatig zichtbaar vraagteken boven mijn hoofd. Misschien omdat ik nooit lang genoeg op een afdeling rondloop om mij meer met het medisch personeel te identificeren dan met de patiënt.

Soms vraag ik mij af hoe de wereld eruit zou zien als alles wat we in het ziekenhuis normaal vinden ook elders zou gebeuren. Dat het meisje bij de kassa na alle producten te hebben gescand zegt: ‘Dat wordt dan 45,95’, gevolgd door ‘maar ik overleg het nog even met mijn supervisor’. Waarna ik twintig minuten opgelaten met mijn kar bij de kassa sta. Of dat de kapper mij vol verbazing vraagt waarom ik door de afdeling Wassen zonder verwijzing naar de stoel voor het knippen ben gestuurd, terwijl er niet eens een combi-afspraak voor het föhnen staat ingepland. Stel je voor dat ik op maandag mijn auto ophaal van de apk om te horen dat ‘de olie weer tiptop in orde is’, waarna ik nieuwsgierig informeer naar de bandenspanning om de monteur stomverbaasd te horen roepen: ‘Ja luister eens mevrouwtje, daar gaat mijn collega over hoor. Die werkt alleen op donderdag, daar moet u zelf even een afspraak voor maken, dat is niet mijn vakgebied.’

Toch kijkt niemand vreemd op als de specialist waar ik die dag mee meeloop haast uitvalt tegen de jongste assistent die in het beleid van zijn postchirurgische patiënt heeft opgenomen de suikers te gaan monitoren. De specialist zegt later vol bombarie tegen mij dat ‘we aan dat soort dingen echt niet kunnen beginnen’ en ‘de patiënt maar lekker zelf een verwijzing moet regelen naar de internist’.

Dit is niet het moment voor de coassistent om eigenwijs te zijn. Ik voel dat ik mijn mond moet houden. Maar de recalcitrante 4-jarige in mij laat zich niet langer onderdrukken en plotseling hoor ik het mijzelf vragen: ‘Waaróóm?’ l

Dit is niet het moment om eigenwijs te zijn, ik voel dat ik mijn mond moet houden

Emma van Es (pseudoniem) is bezig met haar coschappen. Als winnares van de Arts in Spe-columnwedstrijd schrijft ze elk kwartaal een column over haar belevenissen.

  • Emma

    Emma van Es (pseudoniem) is net begonnen met haar coschappen. Als winnares van de Arts in Spe columnwedstrijd schrijft ze elk kwartaal een column over haar belevenissen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.