Vuurdoop

Ik denk dat iedere co zich later nog wel zijn eerste ‘grote’ coschap zal herinneren. Dat coschap waarbij je voor het eerst op zaal komt te staan. De eerste keer dat je écht meedraait in een team. Voor mij is het interne en ik vind het spannend. In mijn witte jas zit ik op maandagochtend bij de overdracht en ik volg het maar half. Na afloop blijkt mijn aios druk en ik moet even wachten. Doelloos ijsbeer ik wat door de gangen. Er loopt een verpleegkundige langs. ‘Wil een van jullie straks even een infuus prikken bij meneer De Roos?’ Een infuus? Nu al? Ik heb dat één keer geoefend.

Paniekerig probeer ik me de stappen voor de geest te halen; NaCl klaarmaken, dopje eraf, goed stuwen, in het V-tje prikken... Even later zit ik bij meneer De Roos op de kamer. Trillend van de zenuwen stel ik me voor. Hij kletst wat, maar ik luister maar half. Ik zie niets op de rug van zijn hand, nog niet het kleinste vaatje. Het V-tje, wáár is het V-tje? Koortsachtig zoek ik op de pols.

Ook daar zie en voel ik niks. En nu? Ik voel een kleine vene op de hand en besluit het erop te wagen. Terwijl ik prik voel ik hem wegschieten. Shit. Onzeker probeer ik mijn naald iets te verschuiven. Ik zie meneer De Roos verschieten van de pijn. Ik trek terug. ‘Sorry, ik prikte even mis!’, roep ik quasi nonchalant. De tweede keer lukt het wel. Yes! Hij zit erin! In mijn enthousiasme trek ik de hele naald terug terwijl de canule nog voor 80 procent buiten de vene ligt. Oh jee. Voorzichtig probeer ik het slangetje verder te duwen maar hij klapt dubbel. Kapot. Ik durf niet meer. Een andere co prikt het infuus geroutineerd en zegt troostend: ‘morgen weer een kans!’

Teleurgesteld in mezelf zit ik die middag op de fiets naar huis. Ik kan niet eens een simpel infuusje prikken. Dat wordt nog wat. De volgende dag is er inderdaad weer een kans. Ik heb de co gevraagd met me mee te gaan voor morele steun. Zenuwachtig mompel ik alle stappen voor me uit. Dit keer prik ik in een keer raak. Voorzichtig trek ik de naald een klein stukje terug en voer ik de canule verder op. Hij zit! Met trillende vingers probeer ik het spuitje NaCl vast te maken. Ik kan aspireren, ik kan doorspuiten! Wauw, het is me gelukt! Vanuit mijn ooghoek zie ik de co onopvallend de stuwband voor me losmaken. Oh ja. Dat moet ook nog. Met een diepe zucht verlaat ik de kamer. Ik heb nog een hoop te leren de komende jaren.