Blogs
Blog

Voulez-vousvoyer avec moi?

2 reacties

De sociale tango die men coschappen noemt, een dans tussen de co – behulpzaam, geïnteresseerd, vervangt kundig het rolpapier van de onderzoeksbank – en de supervisor. Die kan van alles zijn. Vaste prik op dag één: de gebruikshandleiding van de vakgroep ophalen bij je (al langer gestationeerde) medeco’s. Wie is er aardig, van wie leer je veel? Wie te ontwijken, zegt dat je er niks van kan?

Ergens in coschapmaand twee zie ik een aios oogheelkunde verbaasd naar mijn schoenen staren. Gewone, zwarte All Stars zonder fratsen. Omdat ik net 33 keer het kamerlicht voorafgaand aan zijn spleetlamponderzoek heb gedimd, voel ik mezelf wel in de positie om te vragen wat er eigenlijk zo bijzonder was aan mijn schoenen? ‘Nou gozer, in Leiden, waar ík coassistent was, droegen we eigenlijk alleen maar brogues. Zeg maar: nette schoenen. Geinig die co’s hier. Mag ik even een foto maken?’ En zo vond ik mezelf terug in een donker kamertje, met een kerel van pak ‘m beet drie jaar ouder, die foto’s stond te schieten van mijn schoenen. Waanzinnig.

Ik liet het gaan. M’n beoordelingsboekje moest nog gevuld worden. Toch moet ik ergens uitgestraald hebben dat ik het wel wat raar vond. Terugkerende feedback na ieder coschap was dan ook: ‘Ja hier vinden we het leuk dat je lekker jezelf bent, maar pas daarmee op in de grotere, bozere (?) centra!’ Ooit zou ik namelijk een traumachirurg tegen het lijf lopen die dat allemaal wat minder zou vinden. Ik was gewaarschuwd.

Nog geen halfjaar later: een volgens de verhalen legendarische man, fantastisch operateur en op het moment van ons treffen bijna met pensioen. Ik ving wat Spaans op, tussen hem en een patiënt. Vanwege mijn Spaanse oma werd ik enthousiast. Ik had wat gemeen met deze meneer! Op een rustiger moment spreek ik hem aan. Met mijn beste uitspraak probeer ik: ‘Usted habla español, señor?’ De chirurg draait zich om, identificeert mij als coassistent en geeft antwoord: ‘Niet doen.’ Beschaamd droop ik af. Eerst zocht ik het bij mezelf: Te brutaal? Amicaal? Maar daarna misschien: Was-ie druk? Rotdag? Hoe je het ook wendt of keert, eigenlijk had deze man met zo min mogelijk woorden tegen mij gezegd: praat niet tegen mij.

Natuurlijk was het niet altijd kommer en kwijl (pun intended). Met natte knuistjes klop ik voor het eerst een hoogleraar op zijn deur: ‘Dag p-p-professor, we zouden eigenlijk nu een klinische les hebben op de kinder-ic, heeft u heel misschien tijd?’ In een spijkerbroek en gympies komt hij vanachter zijn bureau geschoven. ‘Ha wat goed dat je er bent! Je mag best je zeggen hoor. Natuurlijk, als jij de rest haalt ga ik even wat te drinken voor jullie regelen.’

Wellicht trap ik hier tegen wat osteoporotische schenen aan, maar is die klassieke hiërarchie nog wel van deze tijd? Natuurlijk is respect voor de specialist te allen tijde op zijn plaats. Zij heeft immers een pad bewandeld waar velen van ons van dromen. En dankbaar ben ik voor alles wat ik van ze heb mogen leren. Echter zo vers uit mijn coschappen is dit misschien het moment voor een les terug. Met ‘je mag best je zeggen hoor’ is nog nooit respect verdwenen, hooguit verder gegroeid. Het professorschap zit er na dit stukje waarschijnlijk niet meer in, maar toen die hoogleraar met zes koffie kwam aangelopen, wist ik wie ik later wilde worden.

Meer van Berend

  • Berend

    Hier vind je de blogs van Berend van Doorn over wat hij als geneeskundestudent heeft meegemaakt. Inmiddels is hij anios en schrijft hij blogs voor Medisch Contact.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • P. Leusink

    huisarts, Utrecht

    Verhef je boven deze horken Berend en andere co's. Ik kom ze soms ook nog tegen aan de telefoon. Krijg ik, bijna 30 jaar huisarts, een lesje fysiologie van een medisch specialist of een arrogante snauw. De minachters, de narcisten, ze horen helaas b...ij het medisch meubilair, onuitroeibaar. Heeft niks met jou te maken, laat ze van je afglijden, ze zijn na de fase van het afzeiken van feuten nooit tot volwassenheid gekomen. Sterkte met je carriere, volgens mij kom jij er wel.

  • M. Schipper

    Huisarts i.o.

    Wauw, ik ben sprakeloos. Er is niet een gedegen reden om je zo te behandelen. Mooi te zien dat je ook het goede in onze collega’s ziet en dat je het probleem niet in jezelf zoekt. De oplossing ligt daar wel, en ik hoop dat jij een mooi voorbeeld bent... en wordt voor andere (toekomstige) collega’s.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.