Voor mij blijft het een zwart-witplaatje

We zitten in de radiologiebespreking, een vast onderdeel op de vrijdagochtend bij de kindergeneeskunde. Er staan wat MRI-beelden en echo’s op de planning, ter lering en vermaak. De radioloog beschrijft wat er te zien is en probeert ons wat bij te brengen. Een deel kan ik volgen, een deel ook niet. Het is ook best lastig en zeker niet mijn favoriete deel binnen de geneeskunde.

Als de sessie afgelopen is, loop ik samen met de andere co weer richting de afdeling. Ik zeg tegen haar: ik snap dat wij, als medici, voor een leek een vreemde taal spreken, maar de radiologen spreken op hun beurt ook een vreemde taal voor mij. Globaal kan ik inmiddels een thoraxfoto beoordelen en op de CT-abdomen weet ik ook wel zo ongeveer wat wat is. Maar toch blijft het voor mij veelal een zwart-witplaatje en blijf ik ongecontroleerd de F5-toets indrukken als ik zie dat de CT van mijn patiënt gemaakt is, maar nog niet verslagen door de radioloog.

Deze blog is een ode aan de radioloog. De radioloog die alle scans, foto’s en echo’s die wij maar aanvragen voorziet van een nauwkeurig verslag. Diegene die de zwart-witbeelden weet te vertalen naar pathologie of juist géén. Diegene die vaak vlot antwoord heeft op de vraag wat er aan de hand is. En diegene die de cirkel – van presentatieklacht tot uiteindelijke diagnose – rondmaakt.

Oefenen? Bekijk de rubriek Wat ziet u? op Medisch Contact, wekelijks een nieuwe casus!