Versprekingen

Het ziekenhuis is de plek waar je in de bachelor komt voor colleges en waar je je zieke oma bezoekt. Maar eigenlijk is het ziekenhuis een onbekende wereld. Pas tijdens je coschappen raak je er vertrouwd mee.

Mijn mede-coassistent Julia en ik lopen nu drie jaar in witte jas in het ziekenhuis rond. Naast die witte jas en de coschappen hebben wij nog iets dat ons verbindt: wij zijn allebei fan van woordspelingen. Flauwe humor die na een dag hard werken, op een lege maag en met een gebrek aan slaap, erg sterk lijkt. Beiden zijn wij inmiddels aan het einde van onze opleiding en in de loop der jaren hebben wij de meest memorabele en soms gênante versprekingen van collega’s, patiënten en onszelf opgeschreven. Een greep uit onze verzameling:

Julia vraagt aan een patiënt in een rolstoel: ‘Hoe gaat het met u meneer?’
Patiënt: ‘Ach, eigenlijk loopt alles op rolletjes.’

Floor legt het revalidatietraject uit aan een patiënt bij wie de volgende dag het onderbeen zal worden geamputeerd: ‘Eerst zullen we in het ziekenhuis verschillende keren de gipskoker wisselen. Vervolgens leert u in het revalidatiecentrum lopen met een prothese. Dat heeft u vast snel onder de knie!’

Julia tegen patiënte met anorexia nervosa die is opgenomen met een beenbreuk en nodig moet plassen: ‘Ik zou maar op de bel drukken als je de verpleging nodig hebt, anders kun je wachten tot je een ons weegt voor ze een keer komen.’

De plastisch chirurg doet de time-out voor het verwijderen van een melanoom op de neus: ‘Goed mevrouw, we zijn nu met het gehele team samen om alles door te nemen zodat alle neuzen tijdens de ingreep dezelfde kant op wijzen.’

Floor herkent een maligniteit in de darm tijdens een coloscopie en roept (geheel professioneel): ‘Ooohw… kak.’

Orthopeed tegen Julia die voor het eerst een Donati-hechting zet: ‘Zeg, ben je de draad nu al kwijt?’

Gynaecoloog: ‘Vaginaal toucheren is in het begin wel een beetje nattevingerwerk’ en nog geen uur later: ‘Julia, pak jij even het spiraaltje, die zit nog in die oude doos.’

Een coassistent vraagt de tractus circulatorius uit bij een patiënt op de Eerste Hart Hulp die bekend is met hartfalen en perifeer vaatlijden: ‘Heeft u last van plassen ’s nachts?’
‘Nee hoor.’
‘Vocht in de enkels?’
Patiënt slaat het dekbedovertrek opzij, zodat duidelijk te zien is dat allebei zijn onderbenen tot aan de knie zijn geamputeerd. ‘Eeeeehhh vocht in de knieën?’

Floor staat aan het voeteneinde en helpt bij het overtillen van een patiënt na de operatie.
ok-assistente tegen Floor: ‘Neem jij de benen?’

Het ziekenhuis is een plek waar ziekte en zorgen vaak de boventoon voeren. Waar levens op hun kop staan, levens veranderen, beginnen en eindigen. Waar gehuild wordt, gezwegen en gewanhoopt. Maar ook – en laten we dat vooral niet vergeten – een plek waar gelachen wordt. Laat die ruimte er zijn om te lachen met collega’s en patiënten en lach vooral ook om jezelf. Omgeven door ziekte kan een lach zoveel lucht geven.

Mede namens Julia,

Floor