Vasovagale doop

Er wordt een infuus geprikt bij een jengelend kindje en ik sta naast een verpleegkundige in opleiding. Ze staat er oncomfortabel bij en ik zie haar wit wegtrekken. Mijn gedachten dwalen af naar mijn eerste dag als coassistent.

Die dag begon ik op de afdeling Hematologie. Toen ik af werd geleverd, waren ze al begonnen met de ochtendvisite. ‘Dit is jullie nieuwe co’, zo word ik bij een groepje hematologen en aiossen gedropt. Het is een van de eerste keren op een afdeling in een ziekenhuis en er wordt mij gevraagd een volledig lichamelijk onderzoek uit te voeren bij een patiënte van mijn leeftijd. De aios en ik, beiden gekleed in een warm steriel pak, stappen een donkere klamme kamer binnen. De jonge patiënte heeft een opgeblazen hoofd van de prednison en een uitgemergeld lichaam. Ik probeer me te herinneren of ik de stethoscoop niet verkeerd om in mijn oren doe. Ik gluur naar haar gebarsten lippen en ik vergeet de volgorde van het onderzoek. Ik vraag me af waar ik überhaupt naar aan het luisteren ben. Er wordt een lang gesprek gevoerd over de progressie van de ziekte en de behandeling. Mijn benen tintelen en ik voel mijn hoofd licht worden en net op tijd verlaten we de kamer. Ik zweef de sluis door, de gang op en daar heb ik mijn eerste vasovagale momentje. Languit beland ik in de armen van de aios met wie ik de komende maand mee mag lopen. Naast mij blijkt bij toeval een rolstoel te staan waar ik in word gezet. Een voorbijlopende verpleegkundige checkt de glucosewaarde in mijn bloed die netjes binnen de normaalwaarden blijkt te liggen. Na drie muffins, een cola, een heleboel verloren zweetdruppels en een plens water in het gezicht, vlucht ik naar buiten. Ik baal. Ik bel mijn vader die mij kalmeert, waarna ik mij weer naar de afdeling durf te begeven: ik moet hier doorheen. Terug op de artsenkamer deelt iedereen verhalen over het moment dat zij flauwvielen, de meesten op ok tijdens hun coschap chirurgie. Al ben ik blij te horen dat ik niet de enige ben, ik hoop dat dit gespreksrondje met nostalgische verhalen die ik bij hen heb opgeroepen snel voorbij is.

Maar vandaag, bijna twee jaar later, zie ik deze bijna-verpleegkundige die inderdaad vasovagaal wordt en denk ik met een glimlach terug aan de duik in de armen van de aios. Ik dep wat water op haar hoofd en geef haar een muffin; zij is nu ook gedoopt.