Stilte voor de storm

Ze is even oud als mijn moeder, blanco voorgeschiedenis. Midden in de nacht lag ze ineens niet meer naast hem, maar met een snurkende ademhaling en trekkende armen en benen op de grond. De ambulance was snel ter plaatse en gesedeerd en postictaal kwam ze midden in de nacht onze spoed op. ABCD-stabiel en snel door naar de CT-scan.

Langzaamaan werkt de midazolam uit en vindt haar bewustzijn een weg naar de oppervlakte. Haar zoekende ogen vinden de bezorgde ogen van haar echtgenoot, die op de kruk naast haar zit. Ze draait zich naar hem toe en hij pakt haar hand. ‘Ik was je kwijt lief’, zegt hij, ‘en nu ben je er weer en zijn we in het ziekenhuis. Deze mensen gaan uitzoeken wat er aan de hand is.’ Hij knikt naar mij en de neuroloog die bij de deur van de kamer staat. Ze tilt haar hoofd kort op en fluistert: ‘Ik weet het niet meer, ik weet het niet meer, maar je bent bij me.’ ‘Ik ben bij je lief.’ Ze sluit haar ogen en kruipt tegen hem aan.

Het beeld van de maligne ogende zwarte vlek met verkalkingen linksvoor in haar hoofd spookt door mijn hoofd. Ook de neuroloog heeft de CT-scan gezien. We zwijgen. De woorden die door ons uitgesproken moeten worden, kunnen een moment wachten. Nog even is het zoals het altijd was. Nog even is er geen onzekerheid en verdriet. De neuroloog slaat zijn handen op zijn rug en schraapt zijn keel. Ik slik.