Stiekem ga ik deze periode echt wel missen

‘Mijn naam is Arlette, ik ben coassistent, dat betekent dat ik in opleiding ben tot arts.’ Het aantal keren dat ik deze zin heb uitgesproken is inmiddels vergelijkbaar met het aantal kopjes koffie dat ik tijdens de coschappen heb gedronken. Maar deze ratio gaat binnenkort verschuiven: ik ben namelijk begonnen aan mijn laatste week van de coschappen... óóit!

Met een onwennig gevoel loop ik deze maandag het ziekenhuis binnen. Opeens komt het besef. Hoe gek, na deze week ben ik niet meer werkzaam als coassistent en na de uitreiking van de artsenbul mag ik mijzelf dokter noemen! Het is dat ik weet dat drs. voor doctorandus staat, anders zou ik zweren dat het stond voor ‘dokter anders’. Ik voel mij namelijk totaal nog niet hetzelfde als de beginnende arts-assistenten die ik om mij heen heb gezien. Niet per se ‘slechter’ of ‘onzekerder’, maar ik heb toch het idee dat er straks een onbekende wereld opengaat die niet te vergelijken is met de coschappen.

Hoe vaak ik ook heb zitten zeuren over de coschappen, vooral vanwege de vermoeidheid, stiekem ga ik deze periode echt wel missen. Wat was het op de zaterdagavonden fijn om nog amper avond- en weekenddiensten te hoeven draaien en niet bezig te hoeven zijn met administratieve rompslomp als declaraties. Ook was het best prettig om soms iets nog niet te hoeven weten, of juist iets wél te weten wanneer dit nog niet van je werd verwacht. Die underdogpositie was zo slecht nog niet!

Maar nu terug naar het heden... of moet ik zeggen verantwoordelijkHEDEN? Eén ding is zeker, als underdog heb je veel geleerd, maar hopelijk mag de speelsheid op zijn tijd blijven bestaan. En wat betreft de zenuwen voor een nieuw begin: eens een bijtertje altijd een bijtertje!