Staying alive

Zo sta je te feesten en rijd je met een dikke hummer door de stad van club naar club... en zo sta je met beide benen weer in de harde realiteit. Soms is de werkelijkheid niet zo mooi, soms is er geen gouden randje, soms is de realiteit ronduit zwart.

Deze week start ik op de eerste hulp. Ik kan je vertellen, dat gaat er heel anders aan toe in Afrika dan in Nederland. Mensen worden hier bij bosjes binnen gebracht door de politie. Vaak zonder ID en zonder te weten waarom ze er zo gehavend uitzien. Vaak zijn het hit-and-runs oftewel aangereden door een auto die er vandoor rijdt. Of Boda Boda-ongelukken (de motoren waar er hier te veel van rondrijden) of mensen die verdacht werden van diefstal die volledig tot moes gemept zijn met aangezichtsfracturen en gebroken armen.

Deze ochtend start ik met bloed prikken als ik zie dat de patiënt die net nog op de grond lag naar een bed wordt verplaatst. De vorige patiënt, een man met een kartonnen spalk is even op de grond gelegd. Ik kom bij de patiënt staan, als ik achter me zwaar geadem hoor.

Ik draai me om en zie in het bed naast ons een man naar adem happen. Zijn borstkast zet vreselijk uit, alle hulpademhalingsspieren worden gebruikt, maar hij lijkt geen lucht te krijgen. Deze man had waarschijnlijk al lang een thoraxdrain moeten hebben of geïntubeerd moeten worden. Maar die spullen hebben ze nu niet bij de hand. Shit, het is een kwestie van tijd voordat deze man geen zuurstof meer krijgt. Plots houdt hij op met ademhalen, zijn pols is nog sterk, maar dat zal niet lang duren. Ik vraag een verpleegkundige of ze een arts wil halen, deze man gaat dood en ik kan dit niet, en zeker niet alleen. De verpleegkundige scharrelt in een Afrikaans tempo richting arts. Ik voel de pols wegvallen en zie zijn halsvaten collaberen. Ik luister snel met mijn stethoscoop, geen hartactie, en start met reanimeren.

De verpleegkundige heeft inmiddels de arts bereikt, hij kijkt mij recht aan. Top! Hulptroepen zijn onderweg! De verpleegkundige scharrelt echter alleen terug. ‘He'll be there in a minute.’ ‘What? Are you kidding? This man is dying!’ Polscheck, geen pols, door met reanimatie. Dit heeft geen nut. Het probleem zijn z'n longen, niet zijn hart, en voor zijn longen hebben we niets.
Er komt geel schuim uit z'n mond. Vijf minuten onderweg. Dan komt de dokter eindelijk. Deze man is dood, en er was niemand die genoeg om dit leven gaf om ervoor te vechten. Time of death 9:49, schiet er door m'n hoofd. Ik sluit zijn ogen en leg een deken over hem heen. Verdwaasd loop ik naar buiten. Ik laat de situatie over me heen komen. Een coassistent die in haar eentje een reanimatie doet: ronduit geschift. Daar hebben we in Nederland een compleet professioneel team voor.

Trillend van de adrenaline loop ik weg. Als ik de tijd neem om even te gaan zitten beginnen de tranen te stromen. Zo machteloos heb ik me nog nooit gevoeld.